Είναι πια καιρός που θα πρέπει, πέρα από τις ηρωικές ενέσεις αυτοπεποίθησης για το δίκιο μας στις σχέσεις μας με την Τουρκία, να τις κατοχυρώσουμε με τις απαιτούμενες νομιμοποιητικές ενέργειες, για τις οποίες έχουμε πολύ καθυστερήσει. Γιατί μπορεί να επικαλούμαστε συνεχώς το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, αλλά η αλήθεια είναι ότι το μόνο που έχουμε κατοχυρώσει είναι τα χωρικά μας ύδατα. Και μάλιστα συρρικνωμένα στο 50% απ’ όσο μας δίνει την ευχέρεια το διεθνές δίκαιο. Ισως οι περισσότεροι Ελληνες δεν γνωρίζουν ότι το διεθνές δίκαιο επιτρέπει χωρικά ύδατα 12 μιλίων. Και όλες σχεδόν οι χώρες του ΟΗΕ τα έχουν επεκτείνει σε 12 μίλια, πλην Ελλάδας. Και αυτή η παράλειψη είναι θλιβερό αποτέλεσμα της τουρκικής απειλής ότι αν τα 6 μίλια τα επεκτείνουμε και εμείς σε 12 αυτό θα είναι αιτία πολέμου (το περίφημο casus belli). Δεν ασκούμε δηλαδή ένα δικαίωμα κατοχυρωμένο, επειδή φοβόμαστε ότι θα μας κηρύξει τον πόλεμο ο ιδιαίτερα επικίνδυνος άρπαγας γείτονας.
Μια άλλη ανορθογραφία στο διεθνές status της Ελλάδας αφορά στον εναέριο χώρο. Το 1931 επί Ελευθερίου Βενιζέλου, όταν η αεροπλοΐα ήταν ακόμα στα σπάργανα, η Ελλάδα θέσπισε εναέριο χώρο 10 μιλίων. Πρόκειται για μια αυθαίρετη και αίολη πρωτοβουλία, καθώς τα χωρικά της ύδατα είναι μόνο 6 μίλια και σύμφωνα με τα διεθνή θέσμια ο εναέριος χώρος είναι προέκταση των χωρικών υδάτων, άρα για την Ελλάδα τα 6 μίλια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
