Ηεξήγηση της επιθετικής τουρκικής στάσης στο ζήτημα των θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο είναι απλή και πηγάζει από την επικρατούσα γεωπολιτική αστάθεια, από τη μεταβολή των διεθνών συσχετισμών και τη μετάπτωση από την ισορροπία των δύο υπερδυνάμεων σε έναν πολυπολικό και μεταβαλλόμενο κόσμο. Η Τουρκία του Ερντογάν όλα τα προηγούμενα χρόνια δοκιμάστηκε στην προσπάθειά της να αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη. Αρχικώς θέλησε να ηγηθεί του μουσουλμανικού κόσμου. Επαιξε με την Αραβική Ανοιξη, συνδέθηκε με τα ετερόκλητα και εν πολλοίς αλλοπρόσαλλα κινήματα της Βορείου Αφρικής, επένδυσε πάρα πολλά στους Αδελφούς Μουσουλμάνους του Μόρσι στην Αίγυπτο και αργότερα έκλεισε το μάτι το τζιχαντιστικό κίνημα της Συρίας. Οι εξελίξεις όμως πρόδωσαν τις φιλοδοξίες τους και σε μεγάλο βαθμό ενοχοποίησαν την τουρκική ηγεσία.
Το συγγενές προς την Αγκυρα καθεστώς του Μόρσι στην Αίγυπτο κατέρρευσε και υποκαταστάθηκε από εκείνο του φιλοαμερικανού στρατηγού Σίσι.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
