Οι δηλώσεις μας δεν αποτυπώνουν αυτό που είμαστε και συχνά δεν αντιστοιχούν καθόλου στις πράξεις μας. Κάποιες φορές γίνεται από αδυναμία και άλλες από καθαρή στρατηγική. Ενα από τα επιχειρήματα όσων αντιδρούν με σθένος στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών είναι η προάσπιση της οικογένειας όπως την έχουν στο μυαλό τους, ή, αν θέλεις, όπως μας παραδόθηκε το μοντέλο. Ας αφήσουμε το γεγονός πως δεν οφείλουμε να ακολουθούμε πιστά ό,τι μας παραδίδεται αλλά να πηγαίνουμε ένα βήμα παραπέρα. Οι ίδιοι δεν έχουν επιδείξει έως τώρα το ίδιο σθένος στην επί της ουσίας υποστήριξη της οικογένειας. Δεν τους είδαμε να προβληματίζονται από το γεγονός πως ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των σύγχρονων ελληνικών οικογενειών προσπαθούν να κρατηθούν από λεπτές κλωστές αξιοπρέπειας.

Η ανέχεια έχει μπόλικη αξιοπρέπεια στις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, αλλά στην πραγματική ζωή είναι σκέτη ανέχεια. Δεν είναι ιδιαίτερα ζωηροί όταν χιλιάδες οικογένειες αποκλείονται ή δεν χωράνε στους δημοτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς, όταν το βρεφικό γάλα γίνεται προϊόν αισχροκέρδειας, όταν μία οικογένεια πρέπει να δώσει το εξήντα τοις εκατό του εισοδήματός της για μία αξιοπρεπή στέγη. Πολύ επιλεκτική η υποστήριξη της οικογένειας από πλευράς τους. Εχουν περάσει και έχουν ψηφίσει με ιδιαίτερη ευκολία νομοσχέδια που τη σκοτώνουν αλλά την αγαπάνε. Σε ένα ηθικό επίπεδο, σε έναν δικό τους αξιακό κώδικα η φτώχεια δεν είναι πρόβλημα. Υποδεικνύουμε εμείς το τι έχουν ανάγκη οι άλλοι, εκείνοι δεν ξέρουν, εμείς ξέρουμε καλύτερα.

Θυμίζει λίγο εκείνο το μόνιμο παράπονο και την ασυμβατότητα ανάμεσα στα ζευγάρια για τον τρόπο της αγάπης. Δεν θέλω να με αγαπάς όπως έχεις μάθει εσύ αλλά όπως το έχω ανάγκη εγώ. Να μου το δείχνεις όπως το χρειάζομαι, όχι όπως πιστεύεις εσύ ότι το δείχνεις. Πρόβλημα. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια το δίκιο το έχουν και οι δύο, αλλά στο θέμα μας το δίκιο το έχει μόνο εκείνος που ζορίζεται.

Τα μοντέλα δεν επιβάλλονται, κανένας δεν μπορεί να υποδείξει τρόπο σε κάποιον, να του χαράξει γραμμή ζωής. Η αληθινή αγάπη, το πραγματικό νοιάξιμο, το περιβάλλον ασφάλειας που έχουν ανάγκη τα παιδιά δεν γίνεται να στερείται έναν βασικό «γονιό» που είναι η μέριμνα της Πολιτείας. Στερούν από χιλιάδες παιδιά αυτόν τον «γονιό» αλλά δεν φαίνεται να το θεωρούν σοβαρό. Αυτό δεν πηγαίνει κόντρα στον «Θεό» τους, οι άνθρωποι είναι γεννημένοι και για να ζήσουν φτωχοί, αρκεί να μη χάσουν τα ηθικά αντίβαρα που κρατάνε την κοινωνία σε ένα πατροπαράδοτο μοντέλο συνοχής. Συνοχή του τρόμου, ένα κεφάλαιο που όλος ο συντηρητισμός ο οποίος θεριεύει πανευρωπαϊκά, ζει από τους τόκους.

Ο εικοστός πρώτος αιώνας δείχνει πως έχει αποφασίσει πια πού θα παιχτεί η μπάλα, ποιο θα είναι το επίδικο, και θα είναι η ελευθερία. Ελευθερία επιλογών, ελευθερία σκέψης, ελευθερία από την ανάγκη, ελευθερία από την κατευθυνόμενη πληροφορία, ελευθερία από τον κυνισμό της Αγοράς, ελευθερία από το σκοτάδι. Πάμε ξανά απ’ την αρχή το αλφάβητο δηλαδή.