Η νεοδημοκρατική ανακοίνωση της καθόδου του Δημήτρη Αβραμόπουλου στην Ηλεία ήταν λιτή. Η δική του διανθισμένη με λυρικές αναφορές στον ευλογημένο τόπο που υπήρξε καταφύγιο των παιδικών του χρόνων και αναμνήσεων.
Οι αριστεροί δεν έχασαν ούτε λεπτό. Θύμισαν αμέσως ότι το Qatargate τον είχε ακουμπήσει – παρότι, κατά το Euractiv, στην εσωτερική έρευνα της Κομισιόν δεν βρέθηκε κάτι μεμπτό στη συμμετοχή του στη ΜΚΟ του Παντσέρι. Οι κακές γλώσσες, πάντως, λένε ότι η Κεντροδεξιά, πολύ πριν γίνουν όλα αυτά, δεν τον έβλεπε πια με το ίδιο μάτι. Πώς να μην το πουν; Αφού τον στέλνει – εκείνον, έναν πρώην Επίτροπο, που μιλά σαν Ταλεϊράνδος – να καλύψει το τζαβαρικό κενό από τη Μανωλάδα μέχρι το Κατάκολο και από εκεί ως το Γούμερο και τη Ζούρτσα.
Η συριζαϊκή αντιφατικότητα
Η Ράνια Σβίγκου βρέθηκε στο Παρίσι – κοπιάροντας Κουτσούμπα – για να συμπαρασταθεί στον «αγωνιζόμενο γαλλικό λαό». Τι κι αν το 2017 οι Συριζαίοι έλεγαν ότι ψηφίζουν και με τα δύο χέρια Μακρόν; Ή το 2022 διάβαζαν τη νίκη του σαν «μήνυμα υπέρ της δημοκρατίας στην Ευρώπη»; Σήμερα διαδηλώνουν εναντίον του, συμπάσχοντας με το δράμα των Γάλλων που θα δουλεύουν ως τα 64. Παράλογο; Οχι απαραίτητα.
Γιατί, παραφράζοντας έναν πρώην συνοδοιπόρο τους που βλέπει τον Ανδρουλάκη «να προσπαθεί να βγει από τις αντιφάσεις της αντιφατικότητάς του», τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιχείρησαν ποτέ να διαλέξουν ανάμεσα στους δύο αντικρουόμενους εαυτούς του κόμματος. Πήγαν από το πεζοδρόμιο του ακτιβισμού στις κυβερνητικές καρέκλες και πάλι πίσω σαν να ζουν σε έναν κόσμο φανταστικό, φτιαγμένο από γνώμες και έννοιες αλληλοαποκλειόμενες.
Αλλο βάρος, άλλη ικανότητα
Θέλει, ανέφερε ο Ανδρέας Λοβέρδος, αυτή η ιστορία να σταματήσει εδώ. Ο,τι είχαν να πουν σε επίπεδο πολιτικής εκείνος και το κόμμα του το είπαν την προηγούμενη εβδομάδα. Εξάλλου, και τότε που το ΠαΣοΚ ήταν μεγάλο και τώρα «που είμαστε το κόμμα που είμαστε και που δεν θέλουμε να μείνουμε σε αυτό» χωρούσε και χωράει αποκλίνουσες απόψεις, διευκρίνισε. Οντως.
Ετσι συνέβαινε και συμβαίνει. Ωστόσο, οι κόντρες μιας αρχηγικής πλειοψηφίας και μιας εσωκομματικής αντιπολίτευσης έχουν άλλο βάρος όταν ένα κόμμα γράφει σαραντάρια. Οπως και η ικανότητά του να παίξει τον ρόλο του ρυθμιστή είναι διαφορετική όχι μόνο όποτε παίρνει ένα 13,18% αλλά και όταν ηγείται αυτού κάποιος που γνωρίζει ακριβώς τι θέλει να κάνει με ένα τέτοιο ποσοστό.
Προεκλογική εκστρατεία μέσω Βρυξελλών
Το τάιμινγκ ήταν τέλειο. Για τη ΝΔ. Προτού ο Πρωθυπουργός επισκεφθεί τον Εβρο, ο Δημήτρης Παπαδημούλης διαφήμισε την τροπολογία κατά της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης των φρακτών στα εξωτερικά σύνορα της Ενωσης. Οι γαλάζιοι άρπαξαν την πάσα και θύμισαν τις εποχές που μετανάστες «κατά εκατοντάδες χιλιάδες λιάζονταν στην επικράτειά μας». Αυτός ανταπάντησε πως είναι πλέον επίσημη θέση του Ευρωκοινοβουλίου, αφού την «ψήφισε και το μισό ΕΛΚ».
Εντάξει, δεν είναι η πρώτη φορά που εκπρόσωποι του έθνους στις Βρυξέλλες μιλούν εκεί για να τους ακούσουν οι ψηφοφόροι εδώ. Ούτε η μοναδική που δείχνουν τoν όχι και τόσο μύχιο πόθο τους για λάικς στο ελληνικό Twitter. Ασχέτως κομματικού χρώματος συνηθίζουν να φωνάζουν πόσο τους λείπει η πάτρια πολιτική σκηνή. Απλά ο αντιπρόεδρος της Ευρωβουλής το διαλαλεί συχνότερα από άλλους, λένε άσπονδοι φίλοι του στη βελγική πρωτεύουσα.
