Σε λίγες ώρες, θα έχουμε πλέον τα τελικά αποτελέσματα των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ και την/τον νέα/νέο αρχηγό του κόμματος. Ασχέτως όμως του αποτελέσματος και σε μια απόσταση θα έλεγα και από τα πρόσωπα, ήδη το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει πάρει μια νέα πορεία και ήδη έχουν εξαχθεί μερικά πολύ χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα.

Το ένα είναι ότι οι πολίτες εξακολουθούν να έχουν πολύ ισχυρή την ανάγκη να εκφραστούν πολιτικά, εξ ου και η καθόλου αμελητέα ενίσχυση του συγκεκριμένου εκλογικού σώματος με 40.000 νέα μέλη.

Δεύτερον, οι συγκεκριμένες κάλπες είναι οι πρώτες που στήνονται μετά τα γεγονότα  του καλοκαιριού – που αυτή τη στιγμή αφήνουν αποτύπωμα στην πολιτική αντίληψη των πραγμάτων – ως εκ τούτου περιέχουν μηνύματα προς το σύνολο του πολιτικού συστήματος, δηλαδή και προς το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και προς τη ΝΔ και προς το ΠαΣοΚ και γενικότερα, θα έλεγα, προς το σύνολο της αντιπολίτευσης.

Οσον αφορά το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, τα τελευταία 24ωρα οι τόνοι της αντιπαράθεσης μεταξύ των στρατοπέδων των δύο υποψηφίων χτυπούν «κόκκινο» με βαρείς προσωπικούς χαρακτηρισμούς που εύλογα δημιουργούν σκέψεις για το πώς – τούτων λεχθέντων – αυτά τα πρόσωπα θα συνυπάρξουν την επόμενη μέρα και μάλιστα κατά έναν τρόπο παραγωγικό και ωφέλιμο όχι μόνο για το εσωτερικό του κόμματος αλλά πρωτίστως για τη χώρα.

Επίσης δεν θα ήταν παράλογο να σκεφτεί κάποιος ότι οι ψηφοφόροι αυτής της εσωκομματικής κάλπης στέλνουν ένα μήνυμα και στο κομματικό απαράτ του ΣΥΡΙΖΑ ότι βλέπουν και σε εκείνους – όχι μόνο στον Αλέξη Τσίπρα – ευθύνες για το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών και γι’ αυτό ίσως αναζητούν κάτι «νέο», «καινούργιο», «διαφορετικό».

Η στροφή πάντως τόσων ψηφοφόρων σε ένα πρόσωπο κυριολεκτικά άγνωστο στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της χώρας, θα έπρεπε να προβληματίσει και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η εμμονική σχεδόν προσήλωση στην κριτική των χαρακτηριστικών ενός εκάστου προσώπου, δείχνει είτε αδυναμία να διαβάσει κανείς την πολιτική συγκυρία είτε απουσία βούλησης να αναλυθεί η κατάσταση. Πρέπει να σκεφτούμε αν το ζήτημα είναι το πρόσωπο ή το κοινωνικό φαινόμενο πίσω από αυτό.

Ενα είναι βέβαιο, ότι η πολιτική όπως και η φύση απεχθάνεται τα κενά. Και όταν αυτά υπάρχουν συμπληρώνονται από εκδοχές που σε κάποιες στιγμές της ιστορίας μας έχουν αποδειχθεί καλές, σε άλλες πάλι όχι. Ομως όταν η κοινωνία αισθάνεται την ανάγκη να εκφραστεί πολιτικά, δεν περιμένει ούτε το πότε ένα κόμμα και τα στελέχη του θα είναι έτοιμα ούτε πολύ περισσότερο πότε θα έχουν τα κέφια τους…