Υπάρχουν τα αρχέγονα ένστικτα και οι πυρηνικές μας πληροφορίες από τις οποίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, μόνο να μαλακώσουμε την ορμή και την ανεξέλεγκτη τροχιά ορισμένων.
Είμαστε φτιαγμένοι από ένα άθροισμα αντίρροπων δυνάμεων, όλες διεκδικούν την τύχη τους, τις πιθανότητές τους. Η συνείδηση κάποιες φορές νικάει, κάποιες άλλες χάνει κατά κράτος από μία συγκυρία που δεν παλεύεται με το μυαλό, κάνει τα δικά της και σαρώνει τα πάντα.
Μία από τις βασικές ροπές μας είναι το να ανήκουμε, δεν αντέχεται πολύ το μόνος και είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε και μεγάλες υποχωρήσεις προκειμένου να χωρέσουμε κάπου. Αυτή η ανάγκη του ανήκειν στην πλέον κακοφορμισμένη της εκδοχή μάς οδηγεί στο να αθροιστούμε σε αγέλες. Αγέλες πρόχειρα φτιαγμένες, σε πολύ γρήγορο χρόνο, ένας πολλαπλασιασμός των πλέον ταπεινών μας ενστίκτων. Αθλητικές αγέλες, αγέλες ιδεολογικής ταυτότητας, αγέλες στα social media, αγέλες στον δρόμο όταν βρεθεί το ανυπεράσπιστο θήραμα.
Εχουν δει πολλά τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Στην προσωπική μου κλίμακα αξιολόγησης της φρίκης, η ιστορία της Θεσσαλονίκης είναι στην κορυφή. Εκατοντάδες άνθρωποι κυνηγούν, φτύνουν και χτυπάνε δύο διαφορετικά από εκείνους παιδιά στον κέντρο μιας μεγαλούπολης στην Ευρώπη εν έτει 2024.
Η ψύχραιμη ματιά απαιτεί να δούμε τις αιτίες και να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τα χιλιοτραγουδισμένα «κακώς κείμενα». Ομως πραγματικά δεν ξέρω αν έχουμε τον χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες. Γιατί όσο εμείς θα προτείνουμε και θα θέτουμε ζητήματα σε δημόσια διαβούλευση, κάποιοι θα μας κλέβουν τον αέρα. Καμία τέτοια ενέργεια δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητη και αναπάντητη. Αμεσα. Συντεταγμένα εννοώ, από την Πολιτεία, τους νόμους, τους πολίτες. Γιατί πέρα από πολιτισμένοι και ψύχραιμοι είμαστε κι εμείς άνθρωποι, δηλαδή ατελείς φύσεις, με αδυναμίες, και θυμώνει πολύ και το δικό μας αίμα, δεν είμαστε ζεν. Οι μάχες με το σκοτάδι είναι πια καθημερινές. Κάθε στιγμή κερδίζει όλο και περισσότερο χώρο και γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνο όταν αποκτά συλλογική έκφραση, έστω αυτές τις πρόσκαιρες συμμαχίες του δρόμου.
Η ζωή μου με έχει μάθει δυο-τρία πράγματα για τα οποία είμαι πια βέβαιος. Ο εχθρός του εχθρού σου δεν είναι φίλος σου και ο εχθρός σου σε νικάει δύο φορές και ολοκληρωτικά όταν σε κάνει ίδιον με εκείνον. Δεν γίνεται να γίνουμε ίδιοι όμως, όταν μιλάμε για τις ζωές μας δεν μπορεί να είσαι τόσο υπεράνω και να ελπίζεις στην ομαλή ευαισθητοποίηση και ωρίμανση της κοινωνίας. Γιατί μέχρι να γίνει αυτό θα έχουμε παραδώσει τα παιδιά μας τροφή στα φίδια.
Η δημιουργία αγέλης δεν έχει στη βάση της συνεκτικά στοιχεία, αρμούς ταύτισης γύρω από κάποια ιδέα, περισσότερο βασίζεται στο να ξετρυπώσεις ένα ανυπεράσπιστο θήραμα και να το πληγώσεις. Δεν σε οδηγεί ούτε το ένστικτο της πείνας ούτε της επιβίωσης. Μόνο η ανάγκη σου να αισθανθείς πως είσαι κάτι όταν σε όλες τις υπόλοιπες ώρες σου σου νιώθεις ότι δεν είσαι τίποτα. Το τίποτα δεν αντέχεται. Και όταν δεν μπορείς να διακρίνεις ποιος σου φταίει για αυτό, σου φταίει ένα αγόρι με κραγιόν.
