Ενα γκρίζο πέπλο έχει απλωθεί πάνω από την Ελλάδα. Κι ας δίνει τη μάχη της η άνοιξη να το διαλύσει μέσα από την πρώτη ανθοφορία της, κι ας έρχεται με βεβαιότητα σε λίγες εβδομάδες το ζωοφόρο μήνυμα της Ανάστασης, της μεγαλύτερης γιορτής της Ορθοδοξίας. Ενα μισογκρεμισμένο δωμάτιο-γραφείο από τη μια και μια κονσόλα με φωτάκια και γραμμές από την άλλη απεικονίζουν δύο διαφορετικές αλήθειες για την τραγωδία των Τεμπών – ή αν προτιμάτε, δύο διαφορετικά ψέματα.
Και η πολιτική, την ώρα που ακριβώς θα έπρεπε να αποδείξει την κοινωνική της χρησιμότητα, να ανασυνθέσει δηλαδή τα γεγονότα και να τα ερμηνεύσει, να βρει αιτίες και διεξόδους, κάνει ακριβώς το αντίθετο: τα αποσυνθέτει και τα συσκοτίζει. Ανακατεύει σε μία κατσαρόλα τις διαχειριστικές με τις πολιτικές ευθύνες και δημιουργεί ακόμα περισσότερη ανασφάλεια στους πολίτες, οι οποίοι αναρωτιούνται αν υπάρχει η ελάχιστη ενσυναίσθηση ή αν όλα ξεκινούν και τελειώνουν σε ένα παιχνίδι αποφυγής ευθυνών. Ετσι, η πολιτική τροφοδοτεί με τη σειρά της την κρίση πολιτικής εμπιστοσύνης.
Σήμερα πάνω από ένας στους δύο πολίτες (53%) δηλώνουν ότι έχουν ελάχιστη εμπιστοσύνη στο Κοινοβούλιο – στις νέες γενιές ειδικότερα (στη γενιά Ζ και στους Millennials, τις «γενιές του τρένου» όπως γράφαμε σε προηγούμενο σημείωμα) το ποσοστό αυτό ξεπερνά το 60%, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της Metron Analysis για το Mega.
Το ανάθεμα που ακούγεται στα καφενεία και στις πλατείες είναι ίσως ένα ξέσπασμα για τη λαϊκή οργή, όμως λύση δεν είναι. Και γενικότερα, ποτέ δεν είναι λύση η εκτόνωση. Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν εξαντλείται στο πένθος, που θα μαλακώσει με τον χρόνο. Αποτελεί ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που βυθίζει τη συλλογική αυτοεικόνα μας στα τάρταρα. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ακούστηκε η καταθλιπτική φράση-διαπίστωση «Αυτή είναι η Ελλάδα» – και μάλιστα από χείλη εν ενεργεία πρωθυπουργού· ίσως πάρα πολλά για να συνεχίζει να διαθέτει τόση ισχύ, να είναι τόσο επίκαιρη.Οσοι τα προηγούμενα χρόνια υποστήριξαν ότι η χώρα χρειάζεται ριζική αλλαγή στους πολιτικούς θεσμούς της λοιδορήθηκαν και στην καλύτερη περίπτωση απλώς αγνοήθηκαν.
Το μοτίβο όμως δείχνει να επαναλαμβάνεται.
Δεν μας ενδιαφέρει πώς θα κυβερνάται η χώρα, αλλά μόνο ποιος θα την κυβερνά – κι ας την κυβερνά όπως νομίζει.
Δεν μας ενδιαφέρει η επιβράβευση της τόλμης και της ανάληψης ευθύνης, μας ενδιαφέρει μόνο η συγκάλυψη πίσω από πολλές κουρτίνες επικαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων.
Μισούμε τη λέξη «σχέδιο», την προσπάθεια, και αποθεώνουμε την άκοπη προχειρότητα.
Και μέσα σε λίγες μέρες, πάνω από μισό εκατομμύριο συμπολίτες μας διαπιστώνουν ότι ενώ ένιωθαν πως βρίσκονται μέσα στα κέντρα των εξελίξεων και εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις, απλώς περιφέρονται στην έρημο της ύπαρξης από τύχη: στην ίδια έρευνα για το Mega, στη σχετική ερώτηση το 56% δήλωσε ότι αισθάνεται «εκτός των τειχών».
Ο κ. Στράτος Φαναράς είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Metron Analysis SA.
