Οταν η πρώτη φορά Αριστερά κραύγαζε μαζί με τους εκ δεξιών συνοδοιπόρους της από τις πλατείες της αγανάκτησης «η χούντα δεν τελείωσε το ’73» γιατί προκαλεί, σε ορισμένους τουλάχιστον, απορία που συμπλέει σήμερα με ένα καθεστώς στο οποίο κυριαρχούν η εξαθλίωση, η βία, η κατάλυση στοιχειωδών δημοκρατικών κανόνων; Αλλωστε, πέρα από τα ταξιδάκια, τις αγκαλιές και δεν ξέρω τι άλλο, οι εκλεκτικές συγγένειες του ΣΥΡΙΖΑ με το καθεστώς Μαδούρο είναι στενές και διαχρονικές.
Μην ξεχνάμε επίσης ότι ο λατινοαμερικανικός εθνολαϊκισμός, ιδιαίτερα όταν είχε οποιοδήποτε αριστερό πρόσημο, ασκούσε και εξακολουθεί να ασκεί γοητεία σε μεγάλο φάσμα της καθ’ ημάς Αριστεράς. Διότι ως γνωστόν ακόμα και ελάχιστη αντιαμερικανική εσάνς είναι αρκετή για να καθαγιαστούν οι φορείς της στα νάματα του αντιιμπεριαλισμού, του σοσιαλισμού και πάει λέγοντας. Από την ώρα λοιπόν που οι Αμερικανοί συμπαρατάχθηκαν με την αντιπολίτευση, ο εναγκαλισμός με τον Μαδούρο ήταν δεδομένος και αναπόφευκτος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
