Αυτό το σύμβολο είναι το κλείσιμο μιας παρένθεσης και μπορεί να περιγράψει όσο κανένα μεγάλου μεγέθους και υπερανάλυσης κείμενο το επίσημο τέλος του ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το άδειασμα των δικών του μπαταριών οδηγεί το κόμμα που ήθελε να εξελιχθεί στο βασικό προοδευτικό πόλο της πολιτικής ζωής της χώρας σε μια συρρικνωμένη κοινοβουλευτική δύναμη, η οποία ύστερα από τέσσερις διασπάσεις έμεινε με τον Παύλο Πολάκη να μοιάζει ως λύση στα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ.
Λογικό, όταν μια από τις επιλογές είναι οι ανεμογεννήτριες του Απόστολου, με φολκλορική γραβάτα, Γκλέτσου, ο οποίος στο debate ετεροντροπής, έμοιαζε βγαλμένος από remake του «Οσα παίρνει ο άνεμος». Της αποχώρησης του Αλέξη Τσίπρα.
Τα κενά όμως δεν επιτρέπονται εδώ και 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια από την ίδια τη φύση. Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ βυθίζεται και το ΠαΣοΚ προσπαθεί να αναδυθεί από τα έγκατα της πολιτικής απαξίωσης και να ξεκολλήσει τον ήλιο του από τα memes μιας ολόκληρης δεκαετίας, είδε κενό ο Λάκης Λαζόπουλος και επέστρεψε με το Τσαντίρι του για να πει όσα δεν είχαν ακουστεί εδώ και αρκετά χρόνια και να σηκώσει μαζί του ένα ιδιαίτερα καταπιεσμένο κύμα αντίδρασης απέναντι στην κυβέρνηση.
Σίγουρα ο τρόπος του, αυτός ο ιδιότυπα συγκινησιακός λαϊκισμός, που ενδεχομένως ο Μπαμπινιώτης να δεχόταν να εισαγάγουμε στην καθομιλουμένη ως Λακησμό, δεν χωνεύεται από όλους, όπως και τον ίδιο τον Λαζόπουλο δεν τον χωνεύουν όλοι. Ομως κανένας εκπρόσωπος της σάτιρας δεν πρέπει να είναι καθολικά αρεστός, εξ ου και η πραγματική και κυρίως διαχρονική επιτυχία του Λάκη. Στη σάτιρα το πρόσωπο είναι απλώς το μέσο. Τα όσα λέγονται είναι αυτά που πρέπει να πρωταγωνιστούν.
Και η αλήθεια είναι ότι στην πρεμιέρα του, ανήμερα των 35ων γενεθλίων του MEGA, τα περισσότερα από όσα είπε κέρδισαν την προσοχή σχεδόν όλων, αν και όχι τόσο το γέλιο. Ο ίδιος, φυσιολογικά λόγω της αποχής αγχωμένος, προσπάθησε και σε έναν βαθμό κατάφερε να δείξει ότι δεν επέστρεψε για να κάνει τα ίδια λάθη τα οποία τον είχαν φέρει στα όρια της συμπολιτευόμενης σάτιρας, στα επί ΣΥΡΙΖΑ χρόνια.
Η σάτιρα άλλωστε πρέπει να υπηρετεί μια μορφή αντιπολίτευσης όποιος κι αν είναι πάνω ή λίγο πιο χαμηλά, αφού σε εμάς τουλάχιστον τα όσα συμβαίνουν σε όλες τις πλευρές αυτού του επιθεωρησιακού κοινοβουλίου είναι inspiring που θα έλεγε και ο Τζίμης από τους μικρούς Μήτσους.
Ομως και το να είναι ο Λαζόπουλος η αντιπολίτευση που έχει ανάγκη η χώρα, παραμένει ένα θεσμικό κενό. Οπότε ας ελπίσουμε ότι η φύση θα κάνει γρήγορα τη δουλειά της που εκτός του ότι στην προκειμένη περίπτωση είναι δύσκολη, με αυτά που ειπώθηκαν στο Μπακού και το COP29, δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί μας.
