Η νέα υπουργός Πολιτισμού κυρία Μυρσίνη Ζορμπά δημοσιοποίησε, μιλώντας κατά την τελετή έναρξης του 47ου Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο, την πρόθεσή της για την επαναλειτουργία του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) ή ενός αντίστοιχου οργανισμού. Κατά κάποιον τρόπο αυτή η εξαγγελία ήταν αναμενόμενη, καθώς το ΕΚΕΒΙ ήταν δημιούργημα της κυρίας Μυρσίνης Ζορμπά. Ηταν η πρώτη διευθύντριά του όταν αυτός ο θεσμός ιδρύθηκε τον μακρινό Δεκέμβριο του 1994, επί υπουργίας στο Πολιτισμού του κ. Θάνου Μικρούτσικου. Μπορούμε να πούμε ότι το ΕΚΕΒΙ ήταν «κομμένο και ραμμένο» για την κυρία Ζορμπά. Ηταν από τα πιο προικοδοτημένα κέντρα του ευρύτερου χώρου του υπουργείου Πολιτισμού. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 1999, οπότε η κυρία Ζορμπά έπαψε να είναι διευθύντρια, το Κέντρο είχε διαχειριστεί περί τα 3 δισ. δραχμές, με αμφίβολα αποτελέσματα. (Για τους νεότερους οι δραχμές μπορεί να μη λένε τίποτα, αλλά ήταν ένα τεράστιο ποσό.)
Το Κέντρο καταργήθηκε τον Ιανουάριο του 2013 από τον τότε αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού κ. Κώστα Τζαβάρα με οπερατικό τρόπο (πιο κοντά σε οπερέτα). Λίγο αργότερα οι αρμοδιότητές του ανατέθηκαν στο Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού – ένας ακόμα οργανισμός που λειτουργεί στην γκρίζα περιοχή του ευρύτερου χώρου του υπουργείου. Η κατάργηση του ΕΚΕΒΙ συνδέθηκε με το λεγόμενο «σκάνδαλο της Φιλαναγνωσίας», όπου κριτές λειτούργησαν και ως κρινόμενοι αλλά και ως κριτές μελών των οικογενειών τους. Προφανώς ο λόγος της κατάργησής του δεν ήταν αυτός. Στο πλαίσιο της κατάργησης φορέων και οργανισμών του στενότερου και του ευρύτερου Δημοσίου στην αιχμή της κρίσης, το ΕΚΕΒΙ πλήρωσε από τους πρώτους το τίμημα. Ισως επειδή ήταν πολιτικά ανώδυνος οργανισμός, χωρίς συντεχνίες εργαζομένων και συνδικαλιστών και κομματικές προστασίες.
Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, επανήλθε η συζήτηση για την επανίδρυση του ΕΚΕΒΙ. Είχε μάλιστα ακουστεί το όνομα συριζαίου(ας) δημοσιογράφου ως διευθυντή.
Στα 19 χρόνια της λειτουργίας του το ΕΚΕΒΙ δεν κατόρθωσε να ορίσει άξονες στρατηγικής, κινήθηκε στη λογική τού «λίγο απ’ όλα», ήταν σε μόνιμη αντιπαλότητα με τους εκδότες και υπερσυγκεντρωτικό. Κατόρθωσε όμως να κάνει διακριτή μια πολιτική για το βιβλίο και ίσως αυτό να είναι το σημαντικό αποτύπωμά του.
