Η σχέση των λέξεων με την ψυχολογία και τα συναισθηματικά αποτελέσματα του νταλαβεριού ανάμεσα στη γλώσσα και τον ανθρώπινο εγκέφαλο είναι εδώ και αρκετά χρόνια δεδομένα και υπό διαρκή μελέτη από τους νευροεπιστήμονες.
Υπάρχουν οι θετικές λέξεις με τις οποίες λένε ότι είναι καλό να ξεκινάς τη μέρα μιλώντας στον καθρέφτη σου (το κάνουν περισσότεροι από όσοι νομίζεις, οπότε μη νιώθεις άβολα αν το κάνεις κι εσύ), υπάρχουν και οι αρνητικές που δεν θέλεις να ακούς είτε γιατί η άμεση αντίδραση του εγκεφάλου είναι να παραγάγει ορμόνες που επιβαρύνουν τη διάθεση ή προκαλούν άγχος ή φόβο.
Και υπάρχουν και οι λέξεις που σε ακινητοποιούν. Οπως η εφηβεία.
Είτε είσαι 11 ετών και την κοιτάς να σε περιμένει μετά τη γραμμή που σας χωρίζει, είτε 40 και αναρωτιέσαι πώς θα τη διαχειριστείς εσύ και κυρίως το παιδί σου, είτε 60 και αναρωτιέσαι μήπως δεν την πέρασες ποτέ και τώρα τη βιώνεις μασκαρεμένη ως κρίση μέσης ηλικίας, η εφηβεία σε κάνει να σταματήσεις. Και να σκεφτείς.
Σαν το «Adolescence» που έσκασε σαν εφηβική έκρηξη στη μέση του σαλονιού μας, προκαλώντας ερωτήματα, κλάματα, ενοχές και προβληματισμούς για το τι μπορεί να κάνουμε λάθος και τι όχι ως γονείς, μιας εποχής όπου δεν μπορείς να ελέγξεις σχεδόν τίποτα από όσα συμβαίνουν γύρω σου και κυρίως στο παιδί σου.
Οι οθόνες, τα social media, το YouTube, το TikTok, η έλλειψη χρόνου από τις δραστηριότητες, η μη αξιοποίηση του δικού σου, έστω αυτού που έχεις, χρόνου για μια καλύτερη επικοινωνία και επαφή, το well-being σου που δεν πάει καθόλου γουέλ, όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, επηρεάζουν την εφηβεία του παιδιού σου.
Φταίνε, όμως, οι γονείς για όσα κάνουν τα παιδιά τους; Είναι οι αμαρτίες των τέκνων, λόγος για να παιδευτούν και να τιμωρηθούν ο πατέρας ή/και η μητέρα; Ο Στίβεν Γκράχαμ, που εμπνεύστηκε το «Adolescence» και ερμήνευσε τον ρόλο του πατέρα του κατηγορούμενου για φόνο Τζέιμι, πήρε πολλά πάνω του, αλλά όχι τα πάντα. Το μερίδιο ευθύνης μεγάλο, όχι όμως και αποκλειστικό.
Το σχολικό περιβάλλον, οι εκπαιδευτικοί, οι κοινωνικές δομές, το πλαίσιο μέσα στο οποίο μεγαλώνουν οι ενήλικοι άνθρωποι της επόμενης μέρας αυτού του πλανήτη, κάποιοι εκ των οποίων θα γίνουν κι εκείνοι γονείς, χρειάζονται ένα reset.
Ζούμε την εφηβεία μιας μεταβατικής περιόδου της ανθρωπότητας σε πολιτικό, τεχνολογικό και πολιτισμικό επίπεδο. Γι’ αυτό και φαινόμαστε αδρανείς απέναντι στα όσα αλλάζουν. Ευκαιρία όμως να σκεφτούμε και να δράσουμε.
