Μπορεί τα ήρεμα νερά στο Αιγαίο να παρέμειναν ήρεμα, όπως άλλωστε εν πολλοίς αναμενόταν, μετά την πολυσυζητημένη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Αγκυρα (χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει, όπως επίσης αναμενόταν, ότι λύθηκαν και τα γνωστά προβλήματα που υπάρχουν), κάποια άλλα όμως νερά στην περιοχή μας ταράχθηκαν απότομα. Πρόκειται για τα νερά της Λίμνης των Πρεσπών, όπου το 2018 υπογράφηκε η πολύκροτη και από πολλούς αμφιλεγόμενη Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία υποτίθεται ότι θα έθετε ένα τέρμα στη γνωστή μακροχρόνια διαμάχη για το λεγόμενο μακεδονικό ζήτημα.
Ενώ παράλληλα αναδείχθηκε και η προβληματική πορεία των Δυτικών Βαλκανίων, με απώτερο στόχο την ένταξή τους μελλοντικά στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μια πορεία που ιδιαίτερα σήμερα, με τις πολεμικές συγκρούσεις και την επικίνδυνη ένταση που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή μας, αποκτάει μια πρόσθετη αυτονόητη αξία, καθώς μάλιστα η Μόσχα εποφθαλμιά και τη Βαλκανική Χερσόνησο.
Και είναι την αξία αυτή που δεν φαίνεται να έχουν κατανοήσει οι χώρες της περιοχής αυτής, λειτουργώντας με βάση τα πρότυπα του παρελθόντος, που είχαν οδηγήσει τα Βαλκάνια να καταστούν η «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης». Διότι ας μην ξεχνάμε ότι πέρα από το Μακεδονικό, στο οποίο άμεση εμπλοκή έχει τόσο η Βουλγαρία όσο και η Αλβανία, παραμένουν τα προβλήματα των σχέσεων της Σερβίας με τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Κόσοβο, ενώ παρά τα σημαντικά πακέτα οικονομικής βοήθειας που έχει εγκρίνει η Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτά ουσιαστικά «εξαφανίζονται» μέσα από ένα πλέγμα κρατικής διαφθοράς και αδυναμίας να ελεγχθεί το οργανωμένο έγκλημα.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχει μειωθεί το φιλοευρωπαϊκό αίσθημα στους κατοίκους των χωρών αυτών, καθώς διαπιστώνουν ότι δεν βλέπουν τα οφέλη της ευρωπαϊκής προοπτικής. Ενώ ταυτόχρονα σε αντιστάθμισμα, όπως συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη, γιγαντώνεται η επιρροή της εθνικολαϊκιστικής Ακροδεξιάς.
Ετσι επανήλθε στην εξουσία και το γνωστό μας από το παρελθόν VMRO στη Βόρεια Μακεδονία, που ανήκει ακριβώς στην κατηγορία αυτή της Ακροδεξιάς, με κύριο αφήγημα και πάλι το Μακεδονικό. Το οποίο όμως γνωρίζει ότι δεν μπορεί να στηρίξει μακροπρόθεσμα, λόγω των δεσμεύσεων που έχουν αναλάβει τα Σκόπια απέναντι στις Βρυξέλλες. Αλλωστε το κύριο πρόβλημα το έχουν ιστορικά τα Σκόπια με τη Βουλγαρία, και για να αρθεί το βέτο που έχει θέσει η Σόφια πρέπει να προχωρήσουν τώρα σε νέα συνταγματική αναθεώρηση, για την οποία απαιτείται πλειοψηφία 2/3, αναγνωρίζοντας την ύπαρξη βουλγαρικής μειονότητας στο έδαφός τους.
Ετσι η νέα κυβέρνηση που θα σχηματιστεί στα τέλη Ιουνίου θα έχει να λάβει υπόψη της όλο αυτό το πολύπλοκο πλαίσιο, που ξεφεύγει από την αντιπαράθεση με την Αθήνα και θέτει ουσιαστικά το ερώτημα αν, με την εμμονή στην επιστροφή της έξαρσης του Μακεδονισμού, τορπιλίζεται οριστικά η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, για να μη μιλήσουμε και για τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ. Τη στιγμή που οι αντιδράσεις από πλευράς Αμερικανών και Ευρωπαίων υπήρξαν ξεκάθαρες.
Αλλά όπως μελωδικά μάς το θύμισε ο Διονύσης Σαββόπουλος: «Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε»!
