Η κακοκαιρία Αtena με βρήκε στο σπίτι, να παρατηρώ από το μπαλκόνι τους περαστικούς που τσαλαβουτούσαν στον χείμαρρο που είχε εξαφανίσει δρόμο και πεζοδρόμια. Για άλλη μια φορά «τα λόγια τα μεγάλα τα πήρε το νερό», όπως δήλωσε ο πρώην δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης με την καταγγελτική διάθεση που αποκτούν οι πολιτικοί όταν πλέον δεν βρίσκονται σε ηγετική θέση ευθύνης.
Αν και «τα πλημμυρικά φαινόμενα δεν είναι θέμα για ευκαιριακή μικροπολιτική εκμετάλλευση» όπως του απάντησε ο νυν δήμαρχος Χάρης Δούκας, υιοθετώντας με τη σειρά του τη διαχρονική πρακτική των πολιτικών που στις κρίσεις αντί να αναλογιστούν τις ευθύνες τους καταγγέλλουν τους οχτρούς τους. Μάλιστα. Και τι απομένει στους πολίτες; Η ελπίδα πως στην επόμενη καταιγίδα θα βρίσκονται και εκείνοι στο σπίτι, για να γλιτώσουν το μπάνιο στα βρωμόνερα. Και πως τόσο νερό δεν θα πάει χαμένο, θα ποτίσει τουλάχιστον τα δέντρα στα κακοπαθημένα πάρκα μας.
Σε πάρκα διψασμένα για φροντίδα, όπως το Πεδίον του Αρεως, που βρίσκεται σχεδόν απέναντι από το σπίτι μου. Που περίμενε σαν ευλογία μια φθινοπωρινή βροχή. Αλλά και που η καταστροφική διαχείρισή του αποτελεί νομίζω ενδεικτικό παράδειγμα, μικρογραφία εκείνου που συμβαίνει σε όλη την Αθήνα: Της απροθυμίας-αδυναμίας των υπευθύνων (όλων των υπευθύνων, ανεξαρτήτως κομματικής παράταξης) να δώσουν λύσεις στα προβλήματα. Το περπάτησα μετά από καιρό το πάρκο της γειτονιάς μου αφότου είχε σταματήσει η μπόρα, για να επιβεβαιώσω εκ νέου αυτό που ήδη γνωρίζω: ότι από το 2008 που ξεκίνησαν να το αναπλάθουν το κάνουν όλο και χειρότερο!
Ομολογώ πως έχοντας περάσει εκεί τα παιδικά μου χρόνια, όσο περισσότερο το αναπλάθουν τόσο περισσότερο νοσταλγώ την παλιά εικόνα του
Και τώρα τα συστήματα αποστράγγισης υδάτων είχαν βουλώσει από φύλλα και σκουπίδια, δεν είναι όμως αυτή η μοναδική εικόνα που επιβεβαιώνει την ανεπαρκή συντήρηση του χώρου. Τα παγκάκια, παλιά και φθαρμένα, έχουν βαφτεί άτεχνα, στο πόδι. Ορισμένα τα πνίγουν τα αγριόχορτα αχρηστεύοντάς τα. Δίπλα τους ξεχαρβαλωμένοι κάδοι απορριμμάτων, φωτιστικές κολόνες που γέρνουν σαν τον Πύργο της Πίζας και νομίζεις πως θα καταλήξουν στο κεφάλι σου και σουρεαλιστικές πινακίδες που σε οδηγούν στο πουθενά: «Πληροφορίες – Information» διαβάζω σε μια, με το βελάκι να δείχνει μέσα στους θάμνους αφού γραφείο πληροφοριών δεν λειτουργεί στο άλσος.
Η υδάτινη διαδρομή πάλι λειτούργησε προσφάτως, έπειτα από χρόνια ξηρασίας, με νερό όμως λιγοστό, καφετί και θολό. Εκεί αναγκάζονται να καταφύγουν περιπλανώμενοι μετανάστες για να δροσιστούν και να πλύνουν τα ρούχα τους. Νερό έχει προσφάτως διοχετευθεί και στον επί σειρά ετών ξερό ροδώνα, αλλά και αυτός μόνο ροδώνας δεν είναι: «Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες», βανδαλισμένα τα παγκάκια και τα φωτιστικά, και ένας σκύλος να παίρνει το μπάνιο του με την κυρία του να γυρίζει επιδεικτικά πλάτη στην ταμπέλα με την παραίνεση «Αποτρέψτε την είσοδο των ζώων συντροφιάς εντός του νερού». Με την ίδια άνεση και χωρίς κανέναν έλεγχο προσπερνούν τις πινακίδες που απαγορεύουν την «ελεύθερη κυκλοφορία σκύλων» όσοι έχουν βγάλει βόλτα το ζωάκι τους χωρίς λουρί, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία – τόλμα να τους κάνεις παρατήρηση.
Το μεγάλο σιντριβάνι που δεν λειτούργησε σχεδόν ποτέ από τότε που κατασκευάστηκε, φτιάχνεται από την αρχή εδώ και μήνες, και δεν λέει να τελειώσει – αιτία, μαθαίνω, και οι διαφωνίες περιοίκων, καθώς οι χρήσεις του άλσους προκαλούν συχνά εντάσεις ανάμεσα στους κατοίκους της περιοχής. Οι μαρμάρινοι κεντρικοί δρόμοι έχουν γεμίσει τρύπες από τις μεγάλες βίδες που σταθεροποιούσαν τα περίπτερα στα βλαχοπάζαρα που φιλοξενούνταν εκεί τα Χριστούγεννα και το Πάσχα – ίδια βεβαίως ζημιά κάνουν τώρα τα περίπτερα της Εκθεσης Βιβλίου που επέστρεψε στον χώρο.
Η πλατεία Πρωτομαγιάς (καταγραμμένη, καταφθαρμένη και κατασκονισμένη) εύκολα κερδίζει το βραβείο της πιο δυστοπικής πλατείας της Αθήνας. Αποτρόπαιο installation, οι πλαστικοποιημένες ταμπελίτσες με τις ονομασίες των δέντρων που έχουν τοποθετηθεί σε όλο το πάρκο, σε μια προσπάθεια να μας δώσουν την ψευδαίσθηση βοτανικού κήπου. Σε ποιον όμως βοτανικό κήπο τις καρφώνουν στους κορμούς;
Η βιαιότητα με την οποία αισθάνεσαι πως συμπεριφέρονται στην πολύτιμη για την Αθήνα χλωρίδα βλέποντας τα καρφιά πάνω στο ξύλο είναι ενδεικτική της επιδεινούμενης βιαιότητας και παρακμής του αστικού περιβάλλοντος που μας φιλοξενεί. Στο μεταξύ η ανάπλαση του άλσους συνεχίζεται. Ποιος ξέρει τι άλλες εκπλήξεις μας επιφυλάσσει. Ομολογώ πως έχοντας περάσει εκεί τα παιδικά μου χρόνια, όσο περισσότερο το αναπλάθουν, τόσο περισσότερο νοσταλγώ την παλιά εικόνα του. Τώρα πια το μόνο που μου τη θυμίζει είναι η μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή…
