Ελάτε να πασπαλιστούμε με λίγη χρυσόσκονη, να γλυκαθούμε με κανένα κουφέτο, μήπως και διώξουμε την πίκρα του εξαντλητικού καλοκαιριού. Εχουμε δύο γάμους αυτές τις μέρες. Ο ένας στην Πύλο και ο άλλος στα Χανιά. Ο γάμος στην Πελοπόννησο, αυτός του Γιάννη, είναι κομμάτι ενός ονείρου. Ο γάμος στην Κρήτη, λες και είναι στιγμιότυπο από φάρσα. Σαν να ακούς χάχανα σε μία κηδεία. Ενας πολιτικός αρχηγός παντρεύεται ενώ το κόμμα του αποσυντίθεται. Είναι μία σουρεαλιστική συνθήκη. Οπως όταν βλέπεις φωτογραφίες γάμων μπροστά από ερείπια σε εμπόλεμες ζώνες. Βέβαια οι δύο χαρές, που μας κάνουν να σπρωχνόμαστε μπροστά στην κλειδαρότρυπα, μας υποχρεώνουν να παρατηρήσουμε τις διαφορετικές πορείες των πρωταγωνιστών τους.
Ο Γιάννης πήγε στην Αμερική για να διεκδικήσει το αδιανόητο. Ο Στέφανος ήρθε από την Αμερική αναζητώντας κάτι αντίστοιχο, δηλαδή να γίνει πρωθυπουργός. Ο Γιάννης έδωσε στους Bucks ένα πρωτάθλημα. Ο Στέφανος οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Εθνική. Δεν ξέρω αν η χαρά του γάμου μπορεί να σκεπάσει, έστω για λίγο, τη ματαίωση που θα αισθάνεται. Ισως όμως τον βοηθήσει να καταλάβει ότι εδώ είναι η περιπέτεια, η κακουχία και η αβάσταχτη ταλαιπωρία ενός ταξιδιού που δεν εξελίχθηκε βάσει σχεδίου. Η πραγματική, η κανονική ζωή, είναι στην Αμερική. Και η Αμερική είναι τόσο μεγάλη, τόσο γεμάτη, που σε βοηθάει να ξεχάσεις. Να μας ζήσουν τα ζευγάρια!
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο κόμμα που έγινε ριάλιτι ή σαπουνόπερα – διαλέξτε όποια εκδοχή σάς αρέσει. Και η πλοκή είναι τόσο δαιδαλώδης, ώστε δυσκολεύεσαι να την παρακολουθήσεις. Ποιος έχει τσακωθεί με ποιον; Ποιοι είναι μαζί ενώ την προηγούμενη εβδομάδα ήταν χώρια; Τι είπε ο Πολάκης; Και γιατί ο Τσίπρας σιωπά; Αν κυκλοφορούσε η «Αυγή» θα μπορούσε να βάλει ένθετο και μάλιστα σε φωτορομάντζο. Και κάθε Δευτέρα να ανέβαζε στο site ένα βίντεο Previously on SYRIZA. Δεν το παρακολουθείς πλέον ως πολιτική, αλλά ως θέαμα. Νέος χαρακτήρας στο έργο είναι η Πόπη Τσαπανίδου. Η οποία δύναται να επαναλάβει εκ νέου την προτροπή «Πρόεδρε, έλα, έλα με φόρα». Μόνο που αυτή τη φορά οι λέξεις μόλις που θα περνούν ανάμεσα από τα δόντια της και τα μάτια της θα είναι καρφωμένα στον Στέφανο Κασσελάκη.
Thanks Obama! Για μία περίοδο, προς τα τέλη της θητείας Ομπάμα, η έκφραση είχε γίνει viral στις ΗΠΑ. Οχι με τον τρόπο που φαντάζεστε. «Thanks Obama» έλεγες αν έβρισκες κλαταρισμένο το λάστιχο στο αυτοκίνητο, αν έπεφτε σάλτσα στο πουκάμισό σου, αν έβγαζες το τζιν από το πλυντήριο μικρότερο κατά ένα νούμερο. Κάποιος έπρεπε να φταίει. Ε, ας ήταν ο Ομπάμα. Περίπου το ίδιο συμβαίνει τώρα με τον Μητσοτάκη, αν και οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται πριν ή μετά την εκφορά του ονόματός του δεν είναι και τόσο ευγενικές.
Ομως σε κάποια καμπούρα πρέπει να φορτώνονται τα πάντα. Και του Μητσοτάκη είναι η μοναδική. Αλλωστε όταν έχεις προτάξει την ιδέα του επιτελικού κράτους, ευθύνεσαι ακόμα και για το φανάρι που δεν λειτουργεί. Είναι το κόστος της αδιαμφισβήτητης ηγεμονίας και της έλλειψης εναλλακτικού πόλου. Οταν μάλιστα δεν υπάρχει απέναντί σου κάποιος υπολογίσιμος αντίπαλος, τότε δυσκολεύεσαι να δημιουργήσεις συσπειρώσεις γύρω από το πρόσωπό σου. Για ποιον λόγο, δηλαδή, να σταθεί κάποιος με θέρμη δίπλα σου, παραβλέποντας ατοπήματα, ολισθήματα και αστοχίες; Για να μην έρθει στα πράγματα ο Κασσελάκης; Φαντάζομαι ότι υπάρχουν βράδια που ο Μητσοτάκης πιάνει το κινητό, γράφει ένα μήνυμα στον Τσίπρα, αλλά δεν το στέλνει ποτέ. «Μου λείπεις…». Καρδούλα.
Το ΠαΣοΚ σεβάστηκε τις βασικές συστατικές του αξίες. Το καλοκαίρι έκαναν διακοπές. Τα μπάνια του λαού. Λογικά από εδώ και στο εξής θα μας απασχολήσει περισσότερο η εκλογική κούρσα. Ομως, πέρα από τα πρόσωπα, πρέπει να δούμε το ΠαΣοΚ ως οντότητα. Φανταστείτε ένα τραπέζι χαρτοπαίγνιου γεμάτο μάρκες και μετρητά. Το ΠαΣοΚ μπορεί να πάει και να μαζέψει όλο το χαρτί από πάνω. Ωστόσο αυτή τη στιγμή δείχνει λειψό σε μπόι, δεν φτάνει το τραπέζι. Ο ΣΥΡΙΖΑ του βάζει σκαμνάκι για να πατήσει, ενώ ο Μητσοτάκης κοιτάζει αλλού, προς τα δεξιά του. Αν χάσει και αυτήν την ευκαιρία, ας εξελιχθεί σε κάτι άλλο. Ας πούμε σε Μουσείο Εθνικής Ανεμελιάς.
