Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι οι δικαστές οφείλουν να αποφασίζουν με βάση τι πιστεύει η κοινωνία για μια υπόθεση ή τι θεωρούν σωστό τα μέσα ενημέρωσης και οι εκπρόσωποί τους, ανεξάρτητα αν και στην πράξη σε πολλές υποθέσεις η δικαστική κρίση δεν μένει αλώβητη από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την πολιτική συγκυρία.
Ομως άλλο η αδιαπραγμάτευτη δημοκρατική προϋπόθεση για την απονομή της δικαιοσύνης, που σχετίζεται με την ανεξάρτητη κρίση του δικαστή, και άλλο η όλο και συχνότερη έκδοση αποφάσεων από δικαστικούς, που φανερώνει την έλλειψη κοινωνικής ενσυναίσθησης και κυρίως την ελλιπή κατανόησή τους για τη σοβαρότητα μιας υπόθεσης.
Η πρόσφατη απόφαση του Εφετείου για τη φονική πλημμύρα στη Μάνδρα το 2017 ήρθε να επιβεβαιώσει τους έντονους προβληματισμούς που διατυπώνονται από καιρό για τη δυνατότητα δικαστικών λειτουργών να διαχειρίζονται τη θεσμική τους θέση με την έκδοση αποφάσεων που να αντιστοιχούν στη βαρύτητα των εγκλημάτων που έχουν κληθεί να κρίνουν.
Η απόφαση του Εφετείου για τους 25 νεκρούς στη Μάνδρα και τους δεκάδες τραυματίες και κατεστραμμένους οικονομικά – και όχι μόνον – με την επιβολή ποινών 14 με 18 μηνών μόνον σε τρεις κατηγορουμένους, δύο υπαλλήλους και μία πρώην δήμαρχο, ήταν φυσικό να προκαλέσει το αίσθημα δικαιοσύνης όχι μόνο των συγγενών των θυμάτων.
Το δικαστήριο εξάντλησε κάθε επιείκεια του νόμου, κινήθηκε πολύ κάτω από τα όρια των ποινών που επιβλήθηκαν σε πρώτο βαθμό, δηλαδή έξι χρόνια φυλάκιση, και το σημαντικότερο: πέταξε για τυπικούς λόγους την έφεση που είχε κάνει ο εισαγγελέας, όταν έκρινε τα έξι χρόνια της πρώτης δίκης μόνον για οκτώ κατηγορουμένους και τις 12 αθωώσεις λάθος, και ζήτησε να γίνει η δίκη από μηδενική βάση.
Η απόφαση όμως για την τραγωδία στη Μάνδρα με τις εξόφθαλμες ευθύνες σε ανυπαρξία αντιπλημμυρικών έργων, σε όργιο αυθαίρετης δόμησης και έλλειψη μέτρων προστασίας, δεν είναι δυστυχώς η μόνη.
Πρόσφατα άλλο δικαστήριο, σε πρώτο βαθμό αυτό, για τη μεγάλη τραγωδία στο Μάτι, έφθασε να επιβάλει σε όσους καταδικάστηκαν, στελέχη του κρατικού μηχανισμού, Πυροσβεστικής και λοιπά, ποινές φυλάκισης πέντε χρόνων που μετατράπηκαν από τους δικαστές σε χρηματικές και τελικά οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε 38 χιλιάδες ευρώ ο καθένας!
Για μια τραγωδία μοναδική σε καιρό ειρήνης στη χώρα μας, με 104 νεκρούς που κάηκαν ζωντανοί, δεκάδες εγκαυματίες, τεράστιες καταστροφές σε περιουσίες, φυσικό περιβάλλον και ανεπούλωτα τραύματα στις ψυχές των ανθρώπων.
Βέβαια ασκήθηκε έφεση για την προκλητική αυτή απόφαση και η δίκη γίνεται από μηδενική βάση στο Εφετείο.
Αυτές οι δικαστικές κρίσεις που επικρίνονται και προκαλούν, θέτουν ευρύτερα και βαθύτερα ερωτήματα για τη λειτουργία του δικαστικού θεσμού και τη δυνατότητα πολλών δικαστών να ανταποκριθούν. Στέλνουν όμως και τα πιο αρνητικά μηνύματα για ατιμωρησία και ασυδοσία σε αυτοδιοικητικούς παράγοντες και κρατικούς αξιωματούχους. Μηνύματα που μεταφράζονται στο κάνε ό,τι παρανομία θέλεις, τίποτα δεν θα συμβεί.
Μηνύματα που διαλύουν τους θεσμούς, τη δημοκρατική νομιμότητα και το κράτος δικαίου. Τι δεν καταλαβαίνουν λοιπόν ορισμένοι μέσα στη Δικαιοσύνη;
