Την Τετάρτη θα χτυπήσει για άλλη μια χρονιά το κουδούνι. Η νέα αυτή σχολική χρονιά ξεκινά με ισχυρά και ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια οι ελπίδες και οι προσδοκίες και από την άλλη τα προβλήματα και οι σοβαρές δυσκολίες.
Το υπουργείο Παιδείας με τις 11 αλλαγές που ανακοίνωσε αποτύπωσε το σχέδιο που θα ακολουθήσει. Εχει εξαιρετικό ενδιαφέρον ότι στον δημόσιο λόγο κυριάρχησε το ζήτημα των κινητών τηλεφώνων. Η ανάδειξη ως κορυφαίου – στον χώρο της εκπαίδευσης – του θέματος των κινητών τηλεφώνων δείχνει ωστόσο και τα χαρακτηριστικά της θεώρησης αυτής.
Για το ζήτημα των κινητών δεν είναι κυρίαρχο το ποιες ποινές θα επιβληθούν αλλά το εάν θα μετασχηματίσουμε μέσα από μια αλλαγή παραδείγματος τη στάση των παιδιών στο ζήτημα αυτό. Η διάθεση δε να οριοθετηθεί η επικοινωνία γονέων και εκπαιδευτικών κυρίαρχα μέσα από μια εφαρμογή υποβαθμίζει την ανάγκη ουσιαστικής επικοινωνίας με όρους ανατροφοδότησης. Οι χιλιάδες διορισμοί είναι ένα εξαιρετικά θετικό νέο, που ωστόσο μετριάζεται από μια νέα πραγματικότητα περικοπών τμημάτων αλλά και μια νέα κανονικότητα στον αριθμό μαθητριών και μαθητών ανά τάξη που σε πολλές πια περιπτώσεις θα αγγίζει τα 27 και ίσως και τα 28 άτομα.
Το χρήσιμο ως συμπληρωματικό εργαλείο στην εκπαιδευτική διαδικασία ψηφιακό φροντιστήριο δεν ακυρώνει τον σκεπτικισμό για το ότι οι αυτόνομες τάξεις διαμορφώνουν διαφορετικούς όρους πρόσβασης στο εκπαιδευτικό αγαθό για τις μαθήτριες και τους μαθητές των σχολείων αυτών. Η συζήτηση για ποιότητα στη διδασκαλία δεν μπορεί να αποκτήσει το αναγκαίο περιεχόμενο όταν αντικρίζουμε νεοδιόριστους ή αναπληρωτές εκπαιδευτικούς να ζουν σε συνθήκες αβίωτης φτωχοποίησης λόγω χαμηλών μισθών και υπέρογκων ενοικίων.
Το κρίσιμο ερώτημα ωστόσο δεν απαντάται. Ποιος ο ρόλος του σχολείου και η αξία της γνώσης σε αυτό το περιβάλλον της πληθώρας των πληροφοριών αλλά και του νέου τοπίου που διαμορφώνει η αχαρτογράφητη ακόμη επίδραση της τεχνητής νοημοσύνης; Εναν χρόνο πριν η ελληνική κοινωνία είχε συγκλονιστεί από την εικόνα του άτυχου Αντώνη Καργιώτη να χάνει τη ζωή του στο λιμάνι του Πειραιά, σε ένα σκηνικό μιας ανείπωτης υποχώρησης αξιών που δυστυχώς πια δεν είναι δεδομένες.
Σήμερα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να αποφασίσουμε ποιες θα είναι οι ιεραρχήσεις μας για το αύριο.
Και αυτό το αύριο πρέπει να το χτίσουμε σε ένα σχολείο που θα έχει αναφορά τον άνθρωπο.
Οσο δε για τους εκπαιδευτικούς, είναι ανάγκη να αναδείξουμε ότι η αποστολή τους υπερβαίνει τα όρια της μετάδοσης της γνώσης. Είναι αυτό που αναφέρει ο νεαρός μαθητής στο έργο του Ζίγκμοντ Μόριτς όταν αποκαλύπτει στον θείο του πως θέλει να γίνει δάσκαλος.
«– Ή μπορεί κάτι άλλο να θέλεις να μάθεις τους ανθρώπους;…
– Μόνο αυτό θα ήθελα να τους μάθω:
Να είναι καλοί… Να είναι καλοί…
Να είναι καλοί ως το θάνατο…».
Ο κύριος Γιώργος Γεωργακόπουλος είναι ειδικός γραμματέας ΟΛΜΕ.
