Στις 3 Μαΐου 1939, ο Λου Γκέρινγκ (Lou Gehring), ο αρχηγός της ομάδας των New York Yankees και ο αθλητής που κατείχε το ρεκόρ συνεχούς συμμετοχής σε αγώνες σε σχέση με οποιονδήποτε άλλον αθλητή στην ιστορία του μπέιζμπολ, δεν μπόρεσε να λάβει μέρος στο παιχνίδι. Στα δε προηγούμενα παιχνίδια η καταπόνησή του ήταν εμφανής. Και καθώς ο σταρ των γηπέδων παρέμενε άφαντος, οι φήμες οργίαζαν. Χρειάστηκε η επίσημη ανακοίνωση του θεράποντος ιατρού (στις 21 Ιουνίου 1939) για να σταματήσει η φημολογία και να πληροφορηθούν όλοι ότι ο άσος του μπέιζμπολ έπασχε από πλαγία αμυοτροφική σκλήρυνση (Amyotrophic Lateral Sclerosis, ALS).
Η νευροεκφυλιστική αυτή νόσος, η οποία επηρεάζει τους κινητικούς νευρώνες του Κεντρικού και του Περιφερικού Νευρικού Συστήματος και οδηγεί βαθμηδόν σε μυϊκή ατροφία, ονομάζεται σήμερα και νόσος του κινητικού νευρώνα. Ονομάζεται επίσης και νόσος Λου Γκέρινγκ, από το όνομα του πρώτου διάσημου ασθενούς. Ή μάλλον του πρώτου διάσημου που έκανε γνωστό ότι έπασχε από τη δυνητικά θανατηφόρα ασθένεια (ο Λου Γκέρινγκ υπέκυψε στη νόσο στις 2 Ιουνίου 1941 σε ηλικία 37 ετών).
Ιστορικοί της ιατρικής και κοινωνιολόγοι διαπιστώνουν ότι η τάση δημοσιοποίησης ιατρικών πληροφοριών συμπίπτει με την αδηφάγο περιέργεια για διάσημα πρόσωπα την οποία τροφοδοτούσε ο περιοδικός κυρίως Τύπος που σημείωνε μεγάλη άνθηση στη διάρκεια του Μεσοπολέμου στις ΗΠΑ. Ανεξαρτήτως αιτιών πάντως, φαίνεται ότι από τη διαφύλαξη του ιατρικού απορρήτου περάσαμε βαθμηδόν σε μια τάση δημοσιοποίησης, όπως δείχνουν και τα δύο τελευταία περιστατικά της βρετανικής βασιλικής οικογένειας. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η πράξη δημοσιοποίησης μιας σοβαρής ασθένειας αξιολογείται ως αξιέπαινη. Κατανοητό! Χρειάζεται κουράγιο να αντιμετωπίσει κανείς μια σοβαρή ασθένεια, πολύ περισσότερο δε όταν έχει στραμμένα πάνω του όλα τα μάτια.
Βεβαίως, ο διάσημος ασθενής λαμβάνει παράλληλα και τη συμπαράσταση του κοινού, πράγμα που ενισχύει την ψυχολογία του. Τι συμβαίνει όμως με τους κοινούς θνητούς; Οι μελετητές επισημαίνουν δύο σημαντικά οφέλη: αφενός, το ευρύ κοινό εκπαιδεύεται εμμέσως στις λεπτομέρειες μιας ασθένειας (η ALS ονομάστηκε νόσος Λου Γκέρινγκ επειδή όλοι μιλούσαν για την άγνωστη μέχρι τότε νόσο του Λου Γκέρινγκ) και αφετέρου οι ασθενείς παίρνουν κουράγιο στην ιδέα ότι δεν είναι οι μόνοι που βιώνουν τις συγκεκριμένες δύσκολες συνθήκες. Επισημαίνουν όμως και έναν κίνδυνο: μια μερίδα ασθενών τείνει να μιμείται τα διάσημα πρόσωπα και να απαιτεί από τον γιατρό του την ίδια αντιμετώπιση. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν η Αντζελίνα Τζολί υποβλήθηκε σε διπλή προφυλακτική μαστεκτομή για κληρονομικό καρκίνο του μαστού, χιλιάδες γυναίκες (χωρίς ιατρική ένδειξη) ζητούσαν την ίδια χειρουργική επέμβαση, η οποία δεν είναι ούτε απλή ούτε ανώδυνη.
Συμπερασματικά, οι ασθένειες είναι για όλους, η δημοσιοποίησή τους (ή μη) είναι προσωπικό θέμα, αλλά η διαχείρισή τους είναι θέμα γιατρού.
