Δεν νομίζω ότι κανείς έπεσε από τα σύννεφα από την αποκάλυψη του inside story για το who is who της «Ομάδας Αλήθειας» και των χρηματοδοτών της.
Μια ομάδα κρούσης ακρολαϊκιστικής σύλληψης, που προς τέρψιν του κυβερνώντος κόμματος και του Πρωθυπουργού την τελευταία δεκαετία επιχειρεί να παρέμβει στα δημόσια πράγματα και να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη με μπόλικη δόση fake news. Που δολοφονεί χαρακτήρες αντιπάλων κατά ριπάς, που στοχοποιεί δημοσιογράφους, που κάνει εσωκομματικά ξεκαθαρίσματα, που φθάνει να εύχεται «ψόφο» στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών.
Με λίγα λόγια, μια ομάδα έμμισθου τραμπουκισμού που πίσω από την ανωνυμία μετατρέπονται σε ένα διαδικτυακό παρακράτος και προσπαθούν να φτιάξουν μια «αλήθεια» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Μαξίμου. Η αποκάλυψη οδηγεί ωστόσο και σε άλλες ενδιαφέρουσες παραδοχές.
Πως η ομάδα κρούσης των θιασωτών του «Laissez-faire», του αντικρατισμού, μαζί με τους εντολείς τους, μια χαρά ντύνονται «Μαδούροι» για να εκτελέσουν τα συμβόλαιά τους έναντι αδρής αμοιβής. Με μισθολόγια σε εταιρείες επικοινωνίας που ελέγχουν τη μισή διαφημιστική αγορά, με υπόγειες διαδρομές χρήματος, με συμβάσεις και με απευθείας αναθέσεις σε ένα πολυδαίδαλο σύστημα εταιρειών – από το Δημόσιο φυσικά. Τους εθελοντές αντικρατιστές υποδύονται εξάλλου οι άνθρωποι, όχι τους βλάκες.
Σε κάθε περίπτωση, η αποκάλυψη για τον μηχανισμό χρηματοδότησης της προπαγάνδας του Μεγάρου Μαξίμου συμπληρώνει ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ του καθεστωτικού οικοδομήματος το οποίο μέρα με την ημέρα αποκαλύπτεται. Και κερδίζει επάξια μια θέση δίπλα στις υποκλοπές, τη φίμωση της ελευθεροτυπίας, την υπόθεση Majoritas με την προεκλογική εκμετάλλευση προσωπικών δεδομένων χιλιάδων πολιτών για τον επηρεασμό του εκλογικού σώματος, τη βίαιη ποδηγέτηση των Ανεξάρτητων Αρχών και την καταβαράθρωση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.
Το χειρότερο όμως, ενδεικτικό της πολιτικής και ηθικής παρακμής, είναι πως κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί ή έστω να δώσει απαντήσεις για τα μείζονα ερωτήματα που προκύπτουν. Ως φαίνεται είναι απασχολημένοι με το blame game για τη διαρροή και τα εσωτερικά τους ξεκαθαρίσματα.
Το νέο αποκαλυπτικό δημοσίευμα του inside story έρχεται να προσθέσει μία ακόμη ψηφίδα σε μια εικόνα της χώρας απολύτως ντροπιαστική, σε μια εικόνα απόλυτης θεσμικής εκτροπής, σε μια εικόνα μιας χώρας όπου όποιος διαφωνεί «δολοφονείται» είτε πρόκειται για επικεφαλής Ανεξάρτητων Αρχών, είτε για θεσμικούς εκπρoσώπους οργάνων, είτε για επιστήμονες, είτε για δημοσιογράφους, είτε για επιχειρηματίες. Πού θα καταλήξει άραγε όλο αυτό για τη χώρα;
