Ηταν μια ηλιόλουστη Κυριακή η προηγούμενη, ένα ωραίο πρώιμο καλοκαίρι και η τηλεόραση έπαιζε πόλεμο. Ζωντανές συνδέσεις από την επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ. Το έχουμε ξαναζήσει. Την πρώτη φορά ήταν το Ιράκ και μας φαινόταν αδιανόητο. Ακολούθησε στη γειτονιά μας η Γιουγκοσλαβία και ήταν πάλι άνοιξη.
Διακόπηκε η ταινία για τη ζωντανή σύνδεση. Πιάνω τον εαυτό μου ξέπνοο για εξηγήσεις. Να σε ρωτάνε τα παιδιά σου τι γίνεται, γιατί πολεμάνε και να νιώθεις πολύ κουρασμένος για εξηγήσεις. Μετά θυμάσαι τη ρήση του Μπέκετ από το βιβλίο του «Ο ακατονόμαστος» και σκέφτεσαι πως δεν το έχεις αυτό το δικαίωμα. «Δεν μπορώ να συνεχίσω. Θα συνεχίσω».
Μεγαλώνοντας, σε πιάνει πια η τάση να τα αφήσεις όλα πίσω σου, σου πέφτει τόσο βαρύς ο παραλογισμός εκατό νοματαίοι – δεν είναι περισσότεροι – να αποφασίζουν πολέμους και να τους κάνουν. Ετσι, γιατί μπορούν. Την παλέψαμε την τρέλα όσο μπορούσε ο καθένας μας, όταν αισθανόταν ότι μπορούσε. Μιλώντας για κάποιο άλλο θέμα, ένας φίλος μου έστειλε ένα μήνυμα στο κινητό «έχω ζήσει στο τομάρι μου τη λαχτάρα για το καλύτερο και τα αποτελέσματα είναι συντριπτικά εναντίον μας. Οι καλές προθέσεις πάνε στον διάολο». Αλλη μία λευκή πετσέτα στο ρινγκ. Ή όπως τραγουδούσαν οι Queen, «another one bites the dust» .
Η πραγματικότητα βάζει νάρκες στον δρόμο με τα όνειρα, εμείς τις πατάμε όλες με αξιοζήλευτη συνέπεια και ακρίβεια, τιναζόμαστε στον αέρα, πέφτουμε με φόρα ξανά στη γη και προσπαθούμε να ξανασηκωθούμε. Μέχρι που κάποια φορά είναι η τελευταία. Κάθε μέρα κόσμος βγαίνει από το παιχνίδι. Ευτυχώς έρχονται τα καινούργια παιδιά, τα οποία βέβαια κι εκείνα αντιμετωπίζοντας ποσοστώσεις στη γενιά τους που δεν τους ευνοούν, πιάνουν το όνειρο από κάτω και το καθαρίζουν από τις ματαιώσεις. Κάποιος πρέπει να κάνει και τη λάντζα…
Κατά τ’ άλλα η θάλασσα γίνεται κάθε μέρα και πιο ζεστή όσο πλησιάζουμε στον Ιούνιο και τα κορίτσια συνεχίζουν να είναι όμορφα. Δεν το λες και λίγο. Δεν ξέρω πώς αφήνουν και τους διαφεύγουν αυτά εκείνοι που κάθονται σε ένα τραπέζι και σχεδιάζουν πυραυλικές επιθέσεις. Οι ίδιοι αισθάνονται σίγουρα οι ηγέτες του κόσμου και πως κάνουν κάτι ιστορικό για τους λαούς τους αλλά εγώ νομίζω πως έχουν πιαστεί απίστευτα κορόιδα.
Εχω άρνηση να εξηγήσω στις ανήλικες κόρες μου τι είναι ο πόλεμος και γιατί γίνεται. Ποιο το νόημα; Να τις προετοιμάσω για κάτι; Το άγχος μου είναι να καταφέρουν να γλείψουν από τα δάχτυλά τους μέχρι και την τελευταία στάλα από το μερίδιο ομορφιάς που τους αναλογεί να ζήσουν. Και να το σπαταλήσουν, δεν ξέρω πώς αλλιώς γίνεται.
Οι ζωντανές συνδέσεις συνεχίζονται, η τηλεόραση παίζει μόνη της και χαμηλωμένη πια. Πού και πού πέφτει το μάτι μου σε διαφημίσεις που παρεμβάλλονται, βλέπω κανένα μαλακτικό, καμιά καινούργια μηχανή ξυρίσματος, σιγουρεύομαι πως η ζωή είναι εδώ, την αφήνω ανοιχτή και βγαίνουμε όλοι για παγωτό.
