Τον εφετινό Ιούλιο καταγράφηκαν 160 περιστατικά θανάτων στη θάλασσα. Πρέπει, όμως, να γίνει ένας διαχωρισμός: άλλο είναι ο πνιγμός και άλλο ο θάνατος στη θάλασσα. Σύμφωνα με τα στατιστικά μας στοιχεία από αυτές τις περιπτώσεις, τα περιστατικά που οφείλονται αμιγώς σε πνιγμό (περιπτώσεις ανθρώπων που ενώ κολυμπούσαν έπεσαν σε θαλάσσια ρεύματα και παρασύρθηκαν ή ένιωσαν κόπωση, εξουθενώθηκαν και πνίγηκαν) ήταν μόλις 6. Οι περισσότεροι θάνατοι στη θάλασσα, σε ένα ποσοστό 80%, αφορούν ηλικιωμένους ανθρώπους. Να θυμίσουμε αρχικά ότι τον Ιούλιο είχαμε έναν πρωτοφανή καύσωνα. Επίσης, προερχόμαστε από μια πανδημία, με ό,τι έχει αφήσει πίσω της. Εχουμε, λοιπόν, ηλικιωμένους ανθρώπους, με επιβαρυμένη συχνά υγεία, με καρδιακά προβλήματα κ.λπ., οι οποίοι πάνε για κολύμπι με 40 και 45 βαθμούς θερμοκρασία. Αυτό έχει πολλές φορές κακή κατάληξη.
Η ναυαγοσωστική έχει πλέον ευρωπαϊκό πρότυπο κάλυψης (με πλήρη φαρμακευτικό εξοπλισμό, απινιδωτή σε κάθε βάθρο, με ταχύπλοα σωστικά μέσα κ.λπ.). Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε οτιδήποτε μπορεί να συμβεί μέσα στη θάλασσα σε περίπτωση ενεργητικού πνιγμού. Το παθολογικό αίτιο, όμως, δεν είναι δυνατόν να μπορούμε να το αντιμετωπίζουμε σε κάθε περίπτωση. Και νοσοκομείο να υπάρχει στην παραλία, και πάλι δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί.
Υπάρχει και ένα ακόμα στοιχείο: Εκεί που οι θάλασσες είναι άγριες, με ισχυρά ρεύματα και βορειοδυτικούς καιρούς (όπως είναι οι Κυκλάδες και η Κρήτη), ο κόσμος φοβάται και προσέχει, εκεί κινούνται οι ναυαγοσώστες και κάνουν πρόληψη υψώνοντας τις κόκκινες σημαίες, εκεί, λοιπόν, δεν έχουμε πολλά προβλήματα. Αντίθετα, οι περισσότεροι θάνατοι στο νερό συμβαίνουν σε Αττική, σε Χαλκιδική, όπου τα νερά είναι ήρεμα.
Οι ναυαγοσώστες καλύπτουν τις πολυσύχναστες παραλίες από την 1η Ιουνίου έως το τέλος Σεπτεμβρίου, κάθε μέρα από τις 10 το πρωί ως τις 6 το απόγευμα. Μέχρι τώρα το εφετινό καλοκαίρι έχουμε κάνει 2.000 διασώσεις από τον Ιούνιο, αλλά είχαμε 47 περιστατικά θανάτων κατά τη βάρδια μας – τα περισσότερα από τα οποία αφορούσαν ηλικιωμένους. Υπήρξαν και κάποιες περιπτώσεις μικρών παιδιών – και αυτό είναι θέμα γονικής προσοχής και μέριμνας. Δεν μπορείς να αφήνεις ένα παιδί ούτε ένα δευτερόλεπτο χωρίς να το προσέχεις και να μην βρίσκεσαι ένα μέτρο δίπλα του. Αρκούν δευτερόλεπτα να το χάσεις.
Θα πρέπει, επίσης, να γίνει μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης για την τρίτη ηλικία, να ξέρουν πότε μπορεί να πάνε για κολύμπι και πού, αλλά και στους νεότερους να γίνουν προγράμματα κολύμβησης. Το μάθημα της κολύμβησης θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό. Στην Ελλάδα δεν ξέρουμε να κολυμπάμε, ξέρουμε να επιπλέουμε. Δεν έχουμε καμιά τεχνική κατάρτιση ως λαός, δεν έχουμε την ηρεμία να αντεπεξέλθουμε στις καιρικές συνθήκες ούτε και τις γνώσεις για να μπορέσουμε να προστατευόμαστε. Να προσθέσουε και κάτι ακόμη: δεν μπορεί όποιος έχει πρόβληματα υγείας να πίνει αλκοόλ, να τρώει και μετά να μπαίνει στη θάλασσα. Πρέπει να υπάρχει και το αίσθημα της ατομικής ευθύνης.
Ο κ. Μάριος Μυρωνάκης είναι πρόεδρος της Ενωσης Σχολών Ναυαγοσωστικής Ελλάδας.
