Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις γίνεται κουβέντα, μικρή ή μεγάλη, για την αποχή. Ακόμη κι αν τα νούμερα δεν είναι τόσο μεγάλα λόγω μη επικαιροποίησης εκλογικών καταλόγων, είναι σημαντική. Τα δικαιώματα έχουν πιο χαλαρό κώδικα από τις υποχρεώσεις. Δεν υπόκεινται σε υποχρεωτικότητα. Τα τελευταία χρόνια ένα τεράστιο «δεν με νοιάζει» έχει απλωθεί πάνω από τα κεφάλια μας. Δεν με νοιάζουν σκάνδαλα, ρεμούλες, εκτροπές πνιγμένοι άνθρωποι. Δεν με νοιάζουν η φτώχεια, ο αποκλεισμός, η τύχη των ανυπεράσπιστων. Εγώ μπορεί και να τη σκαπουλάρω.
Οι συλλογικότητες έχουν λοιδορηθεί επαρκώς, και συμπεριφορές στα όρια της αλητείας και του εγκλήματος έχουν βαφτιστεί αντισυστημισμός. Τεράστιες ευθύνες για την απολιτικοποίηση έχουν κι εκείνοι που χρόνια τώρα κηρύττουν από όλους τους άμβωνες πως οι ιδεολογίες πέθαναν, πως δεν έχει κανένα νόημα η παρωχημένη διάκριση Αριστερά – Δεξιά και πως μόνο οι κολλημένοι έχουν βασικές αρχές που τις υπερασπίζονται. Αυτές οι εντελώς αντιεπιστημονικές θεωρίες γέννησαν στρατιές αδιάφορων.
Πίστεψαν οι «ευαγγελιστές» πως αυτή η αδιαφορία ήταν με το μέρος τους, πως ο αδιάφορος κόσμος δεν ζητάει πολλές ευθύνες από τους ασκούντες την εξουσία. Αυτές όμως δεν είναι γραμμικές εξισώσεις, έχει αποδειχτεί πως είναι εντελώς απρόβλεπτες και ακανόνιστες οι συμπεριφορές των αδιάφορων. Γιατί ξαφνικά βρίσκουν ενδιαφέρον σε τάγματα εφόδου, χριστιανικούς φονταμενταλισμούς και αρχαιοελληνικές μπαλαφάρες. Γίνονται ένα μεγάλο στόμα που καταπίνει αδιακρίτως ακόμη κι εκείνους που αισθάνονταν ασφαλείς γιατί νόμιζαν πως βρίσκονταν σε όμορους πολιτικούς χώρους και υπήρχε κάποια συγγένεια.
Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε και την απαξίωση της Δημοκρατίας, φτάσαμε σε μια σύνθεση Βουλής που δεν ξέρω πραγματικά πώς θα καταφέρει να μη γίνει ένα μεγάλο τσίρκο.
H αποχή ευνόησε κάποιες επικίνδυνες ατραξιόν. Πολλοί προτίμησαν να κάνουν κάτι άλλο την Κυριακή, είπαμε τα δικαιώματα δεν είναι και για να τα ασκείς…
Από την άλλη βέβαια το θέμα είναι πώς υπάρχουν τέτοιες συγκροτημένες ομάδες, πώς καταφέρνουν να γίνουν σώμα όλοι εκείνοι που οι ιδέες τους είναι μία σύνθεση πηγαίου μίσους και φονικών ενστίκτων. Μικρή διαφορά έχει, θα μου πεις αν είναι εντός ή εκτός Βουλής. Είναι μέσα στην κοινωνία. Ναι, σωστό είναι αυτό αλλά έχει και πάλι αποδειχτεί πως το ποσοστό φασισμού και μισανθρωπισμού που γεννούν οι δημοκρατικές κοινωνίες θεριεύει και ξεσαλώνει όταν αποκτά συλλογική έκφραση και θεσμική νομιμοποίηση. Δεν θα έκαναν παρελάσεις στις γειτονιές ούτε θα δολοφονούσαν τον Φύσσα οι Χρυσαυγίτες αν δεν ήξεραν πως έχουν 18 βουλευτές στο Κοινοβούλιο.
Εν κατακλείδι, όσοι δημοκράτες και σώφρονες τα έχουν με τον «αστικό κοινοβουλευτισμό» μάλλον επιλέγουν λάθος μάχες. Οσο εκείνοι απέχουν ως αντίδραση από τις διαδικασίες, οι Σπαρτιάτες θα φτάσουν μέχρι το Παγκράτι.
