Ο υπουργός Oικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος επανέλαβε πρόσφατα ότι δεν χάλασε ο κόσμος που η Ελλάδα θα βγει ύστερα από δύο χρόνια στις αγορές, αποδομώντας για μία ακόμη φορά το αφήγημα της «καθαρής» εξόδου. Ενας οικονομολόγος, απόφοιτος της Οξφόρδης, όπως είναι ο κ. Τσακαλώτος, τέτοια δήλωση δεν θα έκανε ποτέ, εκτός αν έχει πάθει… ΣΥΡΙΖΑ.
Οι μάνατζερ όμως των ελληνικών εταιρειών ακούν αυτές τις παλαβομάρες και προσπαθούν να προσαρμόσουν τα αναπτυξιακά(;) τους σχέδια σε ένα περιβάλλον ακριβών επιτοκίων δανεισμού που είναι και το απότοκο της απομόνωσης από τις διεθνείς αγορές. Μειώνουν κόστη, παγώνουν επενδύσεις, προσπαθούν να μεταθέσουν προς τα πίσω λήξεις δανείων.
Αλλοι, όπως οι διοικούντες την τσιμεντοβιομηχανία Τιτάν, επέλεξαν πιο δραστικές λύσεις. Αποφάσισαν να αλλάξει έδρα η εταιρεία και να εγκατασταθεί στις Βρυξέλλες, διατηρώντας την παραγωγική βάση στην Ελλάδα. Με την κίνηση αυτή θα έχουν, όπως υποστηρίζουν, επιτόκια δανεισμού λίγο πάνω από τη μονάδα, καθώς οι ξένες τράπεζες απενοχοποιημένες θα δανείζουν μια εταιρεία με έδρα τις Βρυξέλλες και με έκθεση στην «τοξική» Ελλάδα μόνο στο 10% επί των συνολικών δραστηριοτήτων της. Εντυπωσιακό αν αναλογιστεί κανείς ότι η Ελληνική Δημοκρατία του Τσακαλώτου δανείζεται σήμερα με 4,5%. Ας δούμε λίγο τα νούμερα για την Τιτάν, μια βιομηχανία με αυξημένες επενδυτικές ανάγκες με 14 εργοστάσια σε 10 χώρες. Το 2012, στην κορύφωση της κρίσης, δανειζόταν με επιτόκιο 8,75%. Αργότερα το επιτόκιο υποχώρησε στο 5% και μετά στο 4%. Το 2017, χρονιά που όλα έδειχναν ότι το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί με επιτυχία, κατάφερε να δανειστεί με 2,5%. Τώρα όμως, που το ρίσκο της χώρας εκτοξεύθηκε πάλι, αν εξέδιδε ομόλογο, κουπόνι κάτω από 3,5% δύσκολα θα εξασφάλιζε. Ο όμιλος έχει καθαρό δανεισμό 750 εκατ. ευρώ με μέσο επιτόκιο κοντά στο 5%. Με το νέο καθεστώς δανεισμού λόγω της αλλαγής έδρας η σταδιακή αντικατάσταση των δανείων θα επιφέρει εξοικονομούμενα κόστη πάνω από 15 εκατ. ευρώ ετησίως.
Ψιλά γράμματα για τον υπουργό Οικονομικών. Φροντίζουν με το «μαξιλάρι» τις ανάγκες του Δημοσίου, αλλά ο ιδιωτικός τομέας πρέπει μόνος του να αντιμετωπίσει το κόστος της πολιτικής τους. Γι’ αυτό και το brain drain δίνει τη θέση του στο business drain.
