Η συμβατική σκέψη είναι δέσμια της επανάληψης. Τα πράγματα θα κινούνται όπως τα γνωρίσαμε, αυτό που προϋπήρξε θα συνεχίσει να υπάρχει, αυτό που ζήσαμε θα επαναληφθεί, αυτό που ηττήθηκε το περιμένει ένας μελλοντικός θρίαμβος. Τίποτα δεν μπορεί να αποτρέψει αυτή την εξέλιξη. Αν μάλιστα έχεις διαπαιδαγωγηθεί με το πνεύμα της νομοτέλειας, δεν σε απασχολεί η εκδοχή αυτό να ανατραπεί, δεν υποψιάζεσαι ότι μπορεί η εγγυημένη αυτή συνέχεια να σπάσει.
Μέσα σε αυτή την αντιδιαλεκτική ιδεολογικοπολιτική μακαριότητα εγκαταστάθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του Ιουλίου του 2019. Κόμμα της Αριστεράς, που κέρδισε και κυβέρνησε, διεκπεραιώνει τον ιστορικό του ρόλο, είναι επιφορτισμένο με την αποστολή που πρεσβεύει θεολογικά η θεωρία, δεν νοείται μια κριτική συζήτηση πάνω στον εαυτό του. Ετσι πέρασε αδιάφορα επαναλαμβανόμενος ο χρόνος.
Η αποχώρηση του κ. Τσίπρα από την ηγεσία, αποτέλεσμα μια καταλυτικής, οριστικής κατά τη γνώμη μου, συντριβής, που έγινε αριθμός στην κάλπη, δεν στάθηκε ικανή, οι αιτίες της εννοώ, να αφυπνίσει τα στελέχη από την παγίδα της εγγυημένης συνέχειας αυτού του κόμματος, όπως το γνωρίσαμε και όπως τα στελέχη του το έχτισαν στη φαντασία τους.
Και ήρθε η ώρα της δοκιμασίας. Οι ασυνέχειες στην ιστορία δεν έχουν επαρκώς μελετηθεί, ως η μη αναμενόμενη διαταραχή, ως η απροσδόκητη δόνηση, κάτι σαν από το «πουθενά και το τίποτα», η ρωγμή, που σπάζει την αλυσίδα των γεγονότων και διαψεύδει συμβατικούς σχεδιασμούς και λογικές προβλέψεις.
Οι πρώτοι που εκπλήσσονται είναι οι πρωταγωνιστές. Οπαδοί της νομοτέλειας, έβλεπαν τους εαυτούς τους ως εκφραστές μιας βεβαιότητας που είναι προορισμένη να αντέξει, ηγέτες της επόμενης φάσης, που δεν αμφισβητούσαν τις «ιερές» μορφές της προηγούμενης, δεν τολμούσαν να αποδοκιμάσουν επιλογές, να οργανώσουν έναν διάλογο για τα πεπραγμένα, να ασκήσουν κριτική, να ψάξουν έναν δρόμο ασυνέχειας, κυρίως ως προς τον εαυτό τους.
Σαν ιεροσυλία ακούγεται. Δεν συνέβη. Οι φυσικοί διεκδικητές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, πρόσωπα συνδεδεμένα με την κυβερνητική διαδρομή του και με τα τραύματα που το κόμμα τους προκάλεσε, όχι μόνο υποστήριξαν τη συνέχεια, αλλά αμύνονται σθεναρά απέναντι σε κατηγορίες ότι δεν τη στήριξαν επαρκώς.
Σε αυτή τη συνθήκη της πολιτικής απραξίας, του πολιτικού κενού και της απουσίας νοήματος, ένα νέο πρόσωπο, «από τα ξένα», άλλο, διαφορετικό, από το πουθενά, σπάζει τη συνέχεια, ταράζει την ακινησία των κομματικών δεδομένων και στην πρώτη κάλπη ο αέρας της ελπιδοφόρας ασυνέχειας παραμερίζει πρόσωπα και παλαιές θεωρήσεις. Χωρίς πολλές απαιτήσεις πολιτικού περιεχομένου. Στους άνυδρους τόπους της γερασμένης σκέψης η «δίψα του νέου», αυτή, «νομοτελειακά» φέρνει τη διαταραχή, διαμορφώνει ένα νέο πολιτικό περιβάλλον και αυτό που προϋπήρξε δεν υπάρχει πια. Θα δούμε πού θα σταθεί η νέα ισορροπία.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
