Αυτό που κυριαρχεί στο αυτοκριτικό κουβεντολόι που ξεκίνησαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι η χαλαρότητα. Χωρίς άγχος, μια ελίτ μοσχαναθρεμμένων με εξουσία και ουτοπίες αναφέρεται σε εκείνο το καταραμένο εξάμηνο του 2015, με ένα στυλ «τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά…». Ο Δραγασάκης ανακάλυψε, τώρα που είναι ξεκούραστος, ότι ο άπειρος Βαρουφάκης διαπραγματευόταν «χωρίς κανένα σχέδιο, κόβοντας γέφυρες αντί να χτίζει». Πού ακριβώς ήταν ο έμπειρος Δραγασάκης τότε; Αν η πολιτική Βαρουφάκη ήταν επικίνδυνη για τη χώρα, αν βύθιζε ακόμη περισσότερο του συμπολίτες του στη φτώχεια, γιατί ο κύριος αντιπρόεδρος δεν μίλησε στους ψηφοφόρους του τουλάχιστον; Και στο κάτω-κάτω της γραφής, για την πατρίδα επρόκειτο, γιατί δεν τα βρόντηξε, γιατί δεν παραιτήθηκε ώστε να δημιουργηθεί ρήγμα στην κυβερνητική παραφροσύνη; Είναι βολικό, βλέπετε, να καις τον καμένο. Ο Βαρουφάκης φταίει, που δεν ήταν και δικός τους, που τον διώξανε, μόνος του τα έκανε.
Ο Στ. Κούλογλου πήγε πιο βαθιά το μαχαίρι, στην εκκίνηση του συριζαϊκού θριάμβου, στην πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά διά του εκβιασμού της καταψήφισης του Προέδρου της Δημοκρατίας. «Επρεπε να αφήσουμε τον Σαμαρά να κάνει τη βρώμικη δουλειά» είπε. Τώρα τον βρίσκει βιαστικό τον αρχηγό, τότε που έκανε το ρεσάλτο στην εξουσία ο Τσίπρας, πήδηξε κι αυτός στο σκάφος και από τότε ταξιδεύει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
