Ασήμαντα

Η ζοφερή ηχώ της επικαιρότητας μας καλεί να ρίξουμε τη ματιά και την προσοχή μας στα γεγονότα. Να ακούσουμε τη δυνατή φωνή τους, να υποψιασθούμε τη σημασία τους.

Αν το μικρό μιλάει για το μεγάλο, τώρα πια τα μικρά έχουν καταπατηθεί από τα μεγάλα. Η παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών και αυτά που δημόσια λέει είναι ένα παράδειγμα. Η φωνή των γεγονότων είναι πλέον κραυγή.

Ενα χαρακτηριστικό των ημερών είναι ότι η κοινωνία, ως ενότητα, αρνείται να ακούσει. Αποκρούει, ως απονεκρωμένη, κάθε τι που την καλεί να αξιολογήσει, να ιεραρχήσει, να τοποθετήσει στη σωστή θέση τα πράγματα, να διαχωρίσει το σημαντικό από το ασήμαντο.

Μέσα σε αυτό το κλίμα της απόκρουσης του σημαντικού και της συνακόλουθης ψυχρής αδιαφορίας, το κυβερνητικό συγκρότημα, απεγνωσμένα και κυνικά, μάχεται να συντηρήσει σπαράγματα της πολιτικής του κυριαρχίας.

Δίπλα του η Αντιπολίτευση αδυνατεί να καταστήσει κάτι σημαντικό και υπέρτερο. Να αναδείξει κάτι ως κεντρικό, να το ορίσει, να το προτάξει ως οδηγό. Ως νόημα της επιβαλλόμενης δράσης και της αναγκαίας πράξης. Ως κατεύθυνση και ως ορίζοντα. Παραπαίει από θέμα σε θέμα, έρμαιο της επικαιρότητας, που επιβάλλει την ασημαντότητά της, μέσα από την κάθε φορά επικείμενη εκπνοή της.

Αυτό είναι το υπόβαθρο του καταλυτικού κατακερματισμού. Του κατακερματισμού της σκέψης και της δράσης. Αυτή είναι η αδυναμία της Αντιπολίτευσης στη σύγκρουση με το κυβερνητικό συγκρότημα. Δεν μπορεί να θεμελιώσει μια ενότητα στη δράση της. Ωστε να συναρμολογηθεί και να αναδειχθεί ένα πλέγμα κεντρικών επιλογών, που θα καταστεί το κριτήριο, σήμερα και αύριο, της διάκρισης μεταξύ ασήμαντου και σημαντικού.

Ανυπεράσπιστο τελικά το σημαντικό, ανυπεράσπιστα τα σημαντικά. Και όλα έτσι συγχέονται εύκολα με τα ασήμαντα, γίνονται ανούσιος πολτός, ανάξιο προσοχής μάγμα, που μέσα του καταλύεται κάθε νόημα και κάθε σημασία.

Πρόκειται για τον παροξυσμό της παρακμής, που εύκολα μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα θα εκμεταλλευθεί και αποτελεσματικά εκμεταλλεύεται το κυβερνητικό συγκρότημα. Στόχος του θα παραμείνει ως το τέλος η υπεράσπιση αυτής της παρακμής, πειθαρχημένα εργαζόμενο για την  ανύψωση σταθερού αναχώματος στη συνειδητοποίηση. Μόνο η συνειδητοποίηση της κατάστασης παρακμής μπορεί να οδηγήσει στο τέλος της. Δηλαδή η ανάκτηση της διάκρισης του σημαντικού από το ασήμαντο.