Οταν ο Αντώνης Σαμαράς έφτιαξε την Πολιτική Ανοιξη, το 1993, οι Αγαμοι Θύται, με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη στον ρόλο της γνωστής γιαγιάς Ζαφείρως, είχαν στήσει ένα σκετσάκι που ταιριάζει να θυμηθούμε μια μέρα σαν αυτή.
Η γιαγιά αφηγείται πως η συνομήλικη φίλη της Ευτέρπη ετοιμάζεται να ψηφίσει τον Σαμαρά «γιατί είναι νέος». Η γιαγιά Ζαφείρω απαντά αφοπλιστικά: «Και επειδή είναι νέος τι; Μπάλα θα παίξουμε; Αμα είναι, να βγάλουμε πρωθυπουργό τον Μπορμπόκη».
Σήμερα βέβαια δεν ψηφίζουμε για πρωθυπουργό. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Εκείνο που μοιάζει να μη θυμόμαστε είναι πως στις εκλογές ούτε τον πιο νέο ψηφίζουμε ούτε τον πιο ωραίο ούτε τον πιο τρέντι ούτε τον πιο διασκεδαστικό, ούτε βέβαια τον καλύτερο TikTokερ.
Αυτή την προεκλογική περίοδο ασκείται κριτική γιατί δεν μιλήσαμε για την Ευρώπη. Η αλήθεια βέβαια είναι πως κι όσες προσπάθειες κάναμε να ρωτήσουμε σχετικά υποψηφίους και κόμματα, οι απαντήσεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ήταν άλλα αντ’ άλλων. Ηταν όμως αυτό το κεντρικό πρόβλημα;
Ποτέ πριν ο πολιτικός διάλογος δεν ήταν τόσο μη πολιτικός. Σε επίπεδο επικοινωνίας, όσοι επιμένουν πολιτικά πάνε άκλαυτοι. Πώς να συναγωνιστείς βίλες, βόλτες, χαριτωμενιές και δυναστεία με το πρόγραμμα για την άμβλυνση ανισοτήτων και το δικαίωμα σε αξιοπρεπή στέγη;
Κι όσοι πολίτες έχουν απομείνει να παρακολουθούν αυτόν τον κακόγουστο διαγωνισμό εντυπωσιασμού, ζαλίζονται με τα εκατομμύρια. Οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να πείσουν πως νοιάζονται για εκείνους που ζορίζονται να τα βγάλουν πέρα, αλλά το αποτέλεσμα αντί να πείθει προκαλεί αμηχανία. Οχι γιατί το ενδιαφέρον δεν είναι ειλικρινές, αλλά γιατί νομοτελειακά, αυτός που ζει με εκατομμύρια, ούτε ξέρει πόσο πάει η φέτα το κιλό, ούτε και τον νοιάζει. Τι ενσυναίσθηση να έχεις απέναντι σε μια καθημερινότητα που δεν γνωρίζεις; Πώς να συμμεριστείς το άγχος μιας ζωής που δεν διανοείσαι;
Θα είχε ενδιαφέρον να κάναμε ένα πείραμα. Να πάει ένας ρεπόρτερ στο περιστύλιο της Βουλής και να ρωτάει όποιον πολιτικό περνάει δυο-τρία βασικά πράγματα καθημερινότητας. Πόσο πάει το γάλα, πόσο κάνει ένα εισιτήριο λεωφορείου, πόσο είναι το επίδομα ανεργίας… Τέτοια πράγματα. Απλά. Κάποτε μια ιταλική σατιρική εκπομπή το επιχείρησε, ζητώντας από βουλευτές να δείξουν στον χάρτη πού είναι το Αφγανιστάν. Καταλαβαίνετε…
Γυρίζει το ποτάμι πίσω; Πιθανότατα όχι. Λογικά, την επόμενη προεκλογική περίοδο, όσοι δεν τα πήγαν καλά θα έχουν φροντίσει να εξελίξουν τις ικανότητές τους στο Instagram και τις συναφείς πλατφόρμες. Θα κατέβουν στο ρινγκ και στη γωνία τους δεν θα έχουν ούτε πολιτικές θέσεις, ούτε επιστημονικούς συμβούλους. Influencer θα έχουν. Και παιδιά που παίζουν το TikTok στα δάχτυλα.
