Μια από τις επιβραβεύσεις των συγγραφέων – ανεξαρτήτως μεταφυσικής πεποίθησης – είναι ότι συχνά έχουν το προνόμιο να ταξιδεύουν με τη λογοτεχνία. Αρκετά χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 2008, βρέθηκα στην Αϊόβα, προσκεκλημένος του διάσημου προγράμματος φιλοξενίας συγγραφέων από όλον τον κόσμο. Ημασταν παρέα με τον Αιγύπτιο Χάμντι Ελ Γκάζαρ, τον Σύριο Χαλέντ Καλίφα, την Πηνελόπη Τοντ από τη Νέα Ζηλανδία και πολλούς άλλους… Μοιραζόμουν ένα υπέροχο σπίτι με τον – χαμένο πλέον – γλυκύτατο Κίραν Ναγκάρκαρ. Η Αϊόβα Σίτι, λοιπόν, είναι μια τυπική αμερικανική κολεγιούπολη, αλλά – τα φαινόμενα απατούν – αποτελεί παραδοσιακά μια από τις πιο φιλικές lgbtq πόλεις στις ΗΠΑ. Προφανές λοιπόν – το πιο ευχάριστο μέρος για να περάσεις το βράδυ σου ήταν το gay bar που ονομαζόταν Alley Cat. Εκεί μαζευόταν συχνά (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) όλο το International Writers Program, φυσικά ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού – και κανείς ποτέ δεν μας ρώτησε.
Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζω – από μια πλευρά – τα ζητήματα της θρησκείας ως άθεος. Με αποδοχή και ευεργετική αδιαφορία. Ας μιλήσω απλά. Ζώντας στην Ελλάδα, κάποιες φορές μου αρέσει να πηγαίνω στην εκκλησία. Εντυπωσιάστηκα από μια παλαιότερη παραμονή μου στο Αγιο Ορος. Εκτιμώ επιλεκτικά τη θρησκευτική τέχνη, την αρχιτεκτονική, τη λογοτεχνία, τις τελετουργίες και μερικές εκδοχές του τρόπου ζωής που εκπορεύεται από τη θρησκεία (όχι μόνο τη χριστιανική). Αν πηγαίνω σε gay bar δεν σημαίνει ότι είμαι κατ’ ανάγκην gay – αν πηγαίνω στην εκκλησία δεν σημαίνει ότι είμαι απαραιτήτως πιστός. Φυσικά μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξω γνώμη (αν και το να γίνω χριστιανός είναι μάλλον το λιγότερο πιθανό από τα δύο). Θεωρώ όμως και αυτό μέρος της ελεύθερης βούλησης που περιφρουρώ και διεκδικώ για τον εαυτό μου. Με αυτή την αντίληψη, συνεπώς, γιορτάζω (αλλά όχι αυστηρά σύμφωνα με την παράδοση) το Πάσχα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
