Κάποιοι απορούν με τα ποσοστά των πολιτών που αντιτίθενται στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, υποστηρίζοντας ακόμη και τις καταλήψεις. Είναι το 40% των Ελλήνων κρατιστές και μπαχαλάκηδες;
Οχι. Κι αν τους ρωτούσαν αν θα έστελναν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό ΑΕΙ, μεγάλο ποσοστό θα απαντούσε θετικά.
Αλλού είναι το θέμα τους. Για άλλον λόγο αντιδρούν.
Αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που να διαπερνά το σύνολο των πολιτών, αυτό είναι η εκκωφαντική δυσπιστία έναντι των θεσμών. Η εντύπωσή μας για τo Κράτος είναι κάκιστη και η εμπιστοσύνη μας στις δεσμεύσεις του ανύπαρκτη.
Μέσα σε αυτό το τσουνάμι αναξιοπιστίας, οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι μέχρι σήμερα, μαζί με τις εκλογές και το ΑΣΕΠ, οι μόνες ίσως διαδικασίες των οποίων το αδιάβλητο δεν αμφισβητείται.
Σε μια χώρα όπου οι πολίτες πιστεύουν – και όχι άδικα – πως τίποτε δεν λειτουργεί αξιοκρατικά, οι Πανελλαδικές αποτελούν φωτεινή εξαίρεση. Εκει, και ο τελευταίος πολίτης πιστεύει ότι η επιτυχία εξαρτάται αποκλειστικά από την επίδοση του εξεταζομένου. Ούτε από τον ανιψιό του υπουργού κινδυνεύει να φαγωθεί ούτε από το παιδί του εκατομμυριούχου. Είναι λοιπόν μια νησίδα ισότητας και αξιοκρατίας, σε ένα πέλαγος ρουσφετιού, νεποτισμού και εντεινόμενης αδικίας. Κι αν αυτά ηχούν υπερβολικά και ισοπεδωτικά, θυμηθείτε πως εδώ δεν μιλάμε για το τι ακριβώς ισχύει, αλλά για το τι έχουμε φτάσει να πιστεύουμε πως ισχύει.
Ζούμε σε εποχές κραυγαλέας ανισότητας. Την ώρα που οι ελάχιστοι αγοράζουν τσάντες που κάνουν όσο ένας μισθός ή ένα ενοίκιο των πολλών, το δημόσιο πανεπιστήμιο, με όλες του τις αδυναμίες, είναι (και χάρη στην αξιοκρατική πρόσβαση σε αυτό) ένα όχημα κοινωνικής κινητικότητας.
Τι φοβούνται λοιπόν οι υπέρμαχοι του «όχι»; Πως σε λίγα χρόνια θα συμβεί ό,τι συνέβη και με τη δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση.
Υπάρχουν παιδιά που κάνουν μάθημα σε κοντέινερ ή ετοιμόρροπες αίθουσες χωρίς θέρμανση, βιβλία και καθηγητές και παιδιά που στα σχολεία τους έχουν λαχανόκηπο, εργαστήρια χημείας και πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων.
Αν μπορείς να στείλεις το παιδί σου στο σχολείο με τον λαχανόκηπο, δεν έχεις επιφυλάξεις. Αν όμως το βλέπεις εγκλωβισμένο στο κοντέινερ, τα μη κρατικά ΑΕΙ για εσένα σημαίνουν ακόμη μεγαλύτερη ανισότητα. Οι πιθανότητες το παιδί σου να διανύσει την απόσταση από το κοντέινερ στον λαχανόκηπο, πιστεύεις πως μειώνονται κι άλλο.
Ο αντίλογος είναι προφανής και συμπυκνώνεται στο κυβερνητικό αφήγημα περί ενίσχυσης του δημόσιου Πανεπιστημίου. Μόνο που εκείνος που το ακούει απ’ το κοντέινερ, δεν πιστεύει πια τίποτε. Κι εδώ που τα λέμε, η γενική εικόνα των πανεπιστημίων μας ακόμη και χωρίς τη σύγκριση με τα ιδιωτικά, μάλλον τον δικαιώνει.
