«ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!», το θυμάσθε το εμβληματικό αυτό σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης; Ο οποίος βέβαια όταν ανέλαβε την εξουσία ούτε από την ΕΟΚ αποχώρησε ούτε και από το ΝΑΤΟ. Υπέγραψε μάλιστα την περιώνυμη συμφωνία για την παράταση της παρουσίας των βάσεων στην Ελλάδα.

Αλλά όλα αυτά ανήκουν πλέον στην Ιστορία. Αυτό όμως που δεν ανήκει, αλλά κλονίζει το παρόν, είναι ότι το ίδιο σύνθημα χρησιμοποιεί τώρα ο ηγέτης της χώρας που ίδρυσε το ΝΑΤΟ, ο οποίος απειλεί όχι μόνο τη διάλυσή του, αν οι ευρωπαίοι εταίροι δεν αυξήσουν την οικονομική τους συνεισφορά σε αυτό, αλλά και ισχυρίζεται ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση ιδρύθηκε για να πλήξει τις Ηνωμένες Πολιτείες!

Και όποιος θέλει τον πιστεύει. Για να μη μιλήσουμε για όλα τα άλλα εξωφρενικά που εξήγγειλε κατά την ομιλία του στο Κογκρέσο, που θύμιζαν περισσότερο προεκλογική ομιλία σε στάδιο μπέιζμπολ παρά επίσημη προεδρική ομιλία.

Η οποία όμως σφράγισε το ρήγμα στις σχέσεις ΗΠΑ – ΕΕ και είχε ως αποτέλεσμα να ξυπνήσει επιτέλους η Ευρωπαϊκή Ενωση από τον γνωστό της λήθαργο και να θέσει τις βάσεις για τη γεωστρατηγική της αυτονομία. Και είναι υπό το πρίσμα αυτό που θα πρέπει να ερμηνευθεί η συμφωνία των «27» για το σχέδιο που προβλέπει, με προϋπολογισμό 800 δισ. ευρώ, τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης (Rearm Europe).

Οταν είναι γνωστό ότι όλα αυτά τα χρόνια είχε επαναπαυθεί στην αμερικανική παρουσία για την άμυνά της. Οχι όμως αδικαιολόγητα, καθώς είναι οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες που επεδίωξαν να παίξουν τον ρόλο αυτόν, αμέσως μετά τον τερματισμό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την εμφάνιση της σοβιετικής απειλής.

Και ας μην ξεχνάμε ότι η Ευρώπη έχασε τη μοναδική ευκαιρία να αναπτύξει τις σχέσεις της με τη Ρωσία όταν το κομμουνιστικό καθεστώς έπεσε και καταργήθηκε όχι μόνο η Σοβιετική Ενωση αλλά και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Αντί όμως να συμβεί αυτό, η ΕΕ αποδέχθηκε την επέκταση του ΝΑΤΟ έως τα σύνορα της Ρωσίας και την ένταξη σε αυτό των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης.

Ετσι έφθασε στην εξουσία ο σκληροπυρηνικός Πούτιν και ακολούθησαν όσα ακολούθησαν, τα οποία και ζούμε όλοι μας σήμερα. Το ερώτημα είναι λοιπόν πού θα οδηγηθούν τώρα τα πράγματα, καθώς διευρύνεται συνεχώς το διατλαντικό ρήγμα και ο Τραμπ προσπαθεί να τα βρει με τον Πούτιν, αγνοώντας τους Ευρωπαίους και ξεφτιλίζοντας τον Ζελένσκι.

Ενώ ανοιχτά κινείται πλέον ο Ερντογάν για να παίξει και αυτός έναν μεσολαβητικό ρόλο, θέλοντας να παγιώσει έτσι τη χώρα του ως περιφερειακή υπερδύναμη. Στηριζόμενος στο γεγονός ότι διαθέτει τον ισχυρότερο στρατό στο ΝΑΤΟ, μετά τις ΗΠΑ, και στις καλές του σχέσεις με τον Πούτιν.

Δεν κρύβει μάλιστα την πρόθεσή του να ενταχθεί στη νέα ευρωπαϊκή δομή ασφαλείας, σε περίπτωση διάλυσης του ΝΑΤΟ. Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα ότι η ηγεσία της ΕΕ αποφάσισε να ενημερώσει για τα σχέδιά της την Αγκυρα αμέσως μετά την επικείμενη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες.

Και να δούμε τώρα τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για τις πολύκροτες ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπου όλα τα μέτωπα παραμένουν ανοιχτά.