Οταν το 1790 ο Αλεξάντερ Χάμιλτον – από τους πατέρες του αμερικανικού έθνους – εισηγούνταν την ομοσπονδιοποίηση του στρατιωτικού χρέους, που συσσωρεύθηκε για τις ανάγκες του αγώνα της Ανεξαρτησίας, από τις 13 πρώτες Πολιτείες των ΗΠΑ και τη δημιουργία μιας ομοσπονδιακής Εθνικής Τράπεζας που θα ανελάμβανε την εξυπηρέτησή του, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι δύο αιώνες αργότερα εκείνη η επιλογή του θα αποτελούσε λύση και για την Ευρώπη. Και πολύ περισσότερο δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η ιδέα της «γραμμής Χάμιλτον» θα ενεργοποιούνταν και στη Γηραιά Ηπειρο με αφορμή μια πανδημία, σαν κι αυτή του κορωνοϊού που απειλεί να διαλύσει την ευρωπαϊκή οικονομία.
Το πρώτο βήμα μιας δυνητικής αμοιβαιοποίησης του ευρωπαϊκού χρέους εξασφαλίστηκε με την υιοθέτηση το περασμένο καλοκαίρι του Ταμείου Ανάκαμψης για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ευρωπαϊκή Ενωση δανείστηκε για λογαριασμό των κρατών-μελών και αποδέχθηκε, όπως τότε ο Χάμιλτον φορολόγησε το ουίσκι, να επιβάλει πανευρωπαϊκούς ειδικούς αναλογικούς φόρους στα πλαστικά, στον άνθρακα, στα αγαθά ή στις υπηρεσίες υψηλής τεχνολογίας και στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές προκειμένου να εξυπηρετήσει το πανδημικό χρέος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
