Πριν από λίγα χρόνια, οι δημιουργοί του ελληνικού τραγουδιού βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο. Μία εταιρεία-σκέτο έγκλημα που διαχειριζόταν τα πνευματικά μας δικαιώματα έκλεινε μετά από λογιστικό έλεγχο, η επίσημη πολιτεία να αδιαφορεί, και οι συνθέτες και στιχουργοί διχασμένοι και σε ανοιχτά χαρακώματα. Τότε έπεσε η ιδέα από κάποιους να κάνουμε εμπάργκο στα τραγούδια μας. Να απαγορέψουμε τη μετάδοσή τους, από όλα τα ΜΜΕ, ραδιόφωνο, τηλεόραση, μουσικές σκηνές, μπαρ, οπουδήποτε ακούγονταν. Ευτυχώς δεν οδηγηθήκαμε σε κινήσεις που ήταν αποτέλεσμα σκέτου θυμού και απόγνωσης και ακόμη και οι πλέον θερμοκέφαλοι υποχώρησαν.
Δεν μπορείς να απαγορέψεις κάτι που δεν είναι δικό σου. Αλλο πράγμα η πνευματική ιδιοκτησία επί των τραγουδιών και άλλο το ίδιο το τραγούδι. Δεν μπορείς να απαγορέψεις κάτι που στην ουσία είναι εκείνο που επιστρέφουμε στον κόσμο. Τα τραγούδια είναι επιστροφές εκείνου που εισπράττουμε καθημερινά από όλους, του αισθήματός τους, των ζωών τους, των αγωνιών τους, της χαρά τους. Κατά ένα μέρος το κοινό είναι συνδημιουργοί. Τηρουμένων των αναλογιών, δεν μπορούν να απεργήσουν για μεγάλο χρονικά διάστημα οι γιατροί και να κόψουν ακόμη και τη βοήθεια σε έκτακτα περιστατικά που δεν παίρνουν αναβολή.
Η ιατρική όπως και η τέχνη δεν γίνεται εκ φύσεως να «απεργήσουν». Ο λόγος που γίνεται είναι επειδή δεν το κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι για λογαριασμό τους. Δεν απεργούμε εμείς για τα αιτήματα των καθηγητών που είναι οι δάσκαλοι των παιδιών μας, για τα αιτήματα των νοσοκομειακών που αφήνουμε στα χέρια τους τη ζωή τη δική μας και όσων αγαπάμε και θεωρούμε το ζήτημα συντεχνιακό που δεν μας αγγίζει άμεσα. Σε μία δημοκρατία, δεν θα έπρεπε να απεργούν και να διεκδικούν οι ίδιοι οι κλάδοι αλλά όσοι τους χρειαζόμαστε για τη ζωή μας, ψιλά γράμματα σε κοινωνίες τυφλού ατομισμού.
Επιστροφή στον πραγματικό κόσμο. Οι καλλιτέχνες είναι εργαζόμενοι, σοκάρονται κάποιοι που το ακούν αλλά έτσι είναι. Κάνουν μία εργασία για να ζήσουν εκείνοι και οι οικογένειές τους. Αφήνω στην άκρη αν είναι χρήσιμοι για τις ψυχές μας, αν παίρνουν πάνω τους την ευθύνη για την πρόσκαιρη νίκη μας επάνω στον θάνατο, δεν έχει νόημα να λογομαχήσεις με κάποιον που γελάει με αυτά, καλά κάνει και γελάει. Δεν είναι εκείνοι οι «πελάτες» τους. Εκτός αν αμφισβητείται στους καλλιτέχνες να έχουν πελάτες, όπως έχουν όλοι στην ελεύθερη αγορά. Για να παράγουν το προϊόν τους πρέπει να έχουν τα δικαιώματα του εργαζόμενου και την ελευθερία να επικοινωνήσουν με τους «πελάτες» τους. Θα κάνουν ό,τι μπορούν για αυτό. Δεν βλέπω τη χρησιμότητα να γίνονται «απεργίες τέχνης», δεν κατανοώ απόλυτα προς τα πού απευθύνεται αυτή η πίεση, όμως το θέμα δεν είναι η διαφωνία η δική μου. Οταν όλοι στοιχίζονται, στοιχίζεσαι. Πηγαίνεις με τους φίλους σου, τους δικούς σου ανθρώπους, τους συνοδοιπόρους σου. Το σωστό και το λάθος το κουβεντιάζεις μετά. Σε εποχές υπονόμευσης όλων των αρμών που μας κρατούν συνδεδεμένους δεν αρνείσαι να συνδεθείς με συλλογικότητες.
