Ζούμε σε μια εποχή που η απελπισία έχει γίνει σχεδόν η νέα κανονικότητα. Οι λόγοι; Πολλοί και αλληλοσυνδεόμενοι. Οι τιμές σε βασικά αγαθά και ενέργεια έχουν ξεφύγει, τα ενοίκια είναι απλησίαστα, η αβεβαιότητα στη δουλειά σκοτώνει και η εργασιακή ασφάλεια μοιάζει με ανέκδοτο. Και σαν να μην έφταναν αυτά, ο υπερτουρισμός μετατρέπει τις πόλεις μας σε τουριστικές βιτρίνες, ενώ οι γεωπολιτικές εντάσεις παίζουν με την παγκόσμια σταθερότητα.
Ολα αυτά συνθέτουν ένα τοπίο που φαίνεται να οδηγεί σε αδιέξοδο, σε μαυρίλα. Οπότε ο καθένας μας κλείνεται στο ψηφιακό του καβούκι, όπου πλέον προσφέρονται τα πάντα και η ζωή συνεχίζεται με τις μικρές μας υπάρξεις να παίζουν τους ρόλους που τους έχουν ανατεθεί. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας κρατούν απασχολημένους, αποσπώντας την προσοχή μας από την πραγματικότητα, ενώ ο ατομικισμός και η απομόνωση γίνονται το νέο σύνηθες. Η τεχνολογία, που θα μπορούσε να μας ενώνει, μας απομακρύνει ακόμα περισσότερο.
Αυτή η επιδείνωση δεν επηρεάζει μόνο την καθημερινή μας ζωή. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, κάτι που μας βάζει να σκεφτούμε σοβαρά για το μέλλον της ανθρωπότητας. Η αίσθηση ότι κάτι κακό έρχεται έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας, δημιουργώντας μια μόνιμη ανησυχία και επιβαρύνοντας τη συλλογική μας ψυχολογία.
Και το πιο ανησυχητικό; Εχουμε αρχίσει να το αποδεχόμαστε. Εχουμε πειστεί ότι έτσι είναι τα πράγματα και δεν μπορούν να αλλάξουν. Το σύστημα στο οποίο ζούμε έχει γίνει τόσο παντοδύναμο που μοιάζει αδύνατο όχι βέβαια να το ανατρέψουμε αλλά ούτε καν να το αμφισβητήσουμε. Ο Μαρκ Φίσερ είχε απόλυτο δίκιο όταν είπε ότι είναι πιο εύκολο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου παρά το τέλος του καπιταλισμού.
Αλλά δεν πρέπει να μείνουμε έτσι. Η εποχή μας απαιτεί δράση. Δεν μπορούμε να μείνουμε θεατές σε έναν κόσμο που ομογενοποιείται και υποβαθμίζεται γύρω μας. Οι προκλήσεις και η αβεβαιότητα που μας περικυκλώνουν είναι μια πρόσκληση να σηκωθούμε και να ακουστούμε, να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να φοβόμαστε κάποια σπάθη που επικρέμαται, είτε ξεβολέματος είτε cancel. Εύκολο; Οχι. Αναγκαίο; Ναι.
Και δεν χρειάζονται γκράντε επαναστάσεις. Ακόμα και οι μικρές, καθημερινές πράξεις έχουν σημασία. Κάθε μικρό βήμα μετράει. Αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι απλώς μια συνέχεια του χθες. Είναι η στιγμή για δράση, για έξοδο από τη ρουτίνα και τη δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας όπου δεν χωράει αδιαφορία. Κάθε μικρή συμμετοχή μπορεί να φέρει την αλλαγή που όλοι ελπίζουμε.
