Φανταστείτε μια επιστημονική έρευνα με αντικείμενο το πέος: το πέος όχι ως ανδρικό όργανο αναπαραγωγής αλλά ως μια κοινωνική κατασκευή. Μέσα από αυτή την οπτική το πέος είναι η βάση μιας κουλτούρας βιασμού που ενυπάρχει στις κοινωνίες. Βιασμός κάθε είδους, ακόμα και βιασμός της φύσης. Από την άποψη αυτή, το πέος είναι επίσης υπεύθυνο για την κλιματική αλλαγή.
Η έρευνα, με τη μορφή ανακοίνωσης, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Cogent Social Sciences», για να αποδειχθεί τελικά ότι ήταν ψευδής, αλλά τηρούσε όλους τους τύπους μιας επιστημονικής εργασίας, που κρίνεται από ανεξάρτητους κριτές και δημοσιεύεται στα ειδικά επιστημονικά περιοδικά. Συντάκτες της ανακοίνωσης ήταν ο Πίτερ Μπογκόσιαν, που διδάσκει Φιλοσοφία στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Πόρτλαντ (Ορεγκον), και ο Τζέιμς Λίντσι, διδάκτορας Μαθηματικών και δοκιμιογράφος. Οι δύο φαρσέρ σκέφθηκαν όμως να προχωρήσουν ακόμα περισσότερο τη φάρσα τους. Μέσα σε δέκα μήνες παρήγαγαν είκοσι ανάλογες εργασίες, όλες ψεύτικες αλλά επιστημονικοφανείς, τις οποίες έστειλαν σε ειδικά περιοδικά, μεγαλύτερου κύρους και αποδοχής από το «Cogent Social Sciences».
Η νέα απάτη αποκαλύφθηκε πανηγυρικά στις 2 Οκτωβρίου 2018 μέσα από μια δημοσίευση του διαδικτυακού περιοδικού «Areo». Από τις είκοσι μελέτες, που όλες είχαν σχέση με σεξουαλικότητα, ταυτότητα, φυλετική καταγωγή, μόνο έξι είχαν απορριφθεί από τα ειδικά περιοδικά με κριτές. Επτά έγιναν δεκτές για δημοσίευση, τέσσερις έχουν ήδη δημοσιευθεί και τρεις βρίσκονταν στο τελικό στάδιο της δημοσίευσης, οπότε αποκαλύφθηκε η απάτη. Μερικές από τις εργασίες κινούνταν στα όρια του γκροτέσκου. Μάλιστα σε μία, που δημοσιεύθηκε στο «Gender, Place and Culture», η μελέτη του βιασμού στους σκύλους οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι ο περιορισμός της ανδρικής σεξουαλικής επιθετικότητας μπορεί να είναι αποτέλεσμα ντρεσαρίσματος όπως ακριβώς στα σκυλιά.
Ενας από τους κριτές είχε χαρακτηρίσει το πέιπερ αυτό «εξαιρετικά καινοτόμο». Οι φαρσέρ θέλουν να δείξουν ότι σε ορισμένες περιοχές των κοινωνικών επιστημών, όπως είναι, για παράδειγμα, οι Σπουδές Φύλου (Gender Studies), η ιδεολογία είναι πιο ισχυρή από την έρευνα της πραγματικότητας. Υπάρχει και η κριτική: ότι τέτοιου είδους εργασίες αποσταθεροποιούν την επιστήμη και τους επιστήμονες. Επομένως εκείνο που έχει σημασία όταν διαβάζουμε τέτοια κείμενα είναι να βλέπουμε ποιοι τα υπογράφουν, από ποια πανεπιστήμια ή σε ποια συνέδρια έχουν παρουσιαστεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως ότι το κυνήγι των δημοσιεύσεων και των ετεροαναφορών έχει οδηγήσει σε παραγωγή κειμένων που οι Αμερικανοί θα τα χαρακτήριζαν bullshit.
