Μισό λεπτό να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» που συσπειρώθηκε διά του «Μένουμε Ευρώπη» και εκφράστηκε εκλογικά μέσω της Νέας Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη στις εκλογές και ήρθε ο Κασσελάκης. Η εκλογή του υποχρέωσε επιφανή στελέχη και βουλευτές να προσχωρήσουν με τη σειρά τους στο «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Μετά ο Κασσελάκης επιτέθηκε στον Τσακαλώτο, στον Κατρούγκαλο, στον Βαρουφάκη και, εμμέσως, στον Τσίπρα, προσερχόμενος και αυτός, κατά κάποιον τρόπο, στο «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο».
Ακολούθησε η συγκρότηση νέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας που, ασφαλώς, ευθυγραμμίζεται με το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Το ερώτημα που προκύπτει τώρα είναι τι κάνουν οι παλιοσειρές του μετώπου. Συνεχίζουν να ασχολούνται με τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη; Στρέφονται εναντίον των άλλων; Πολεμούν και τους δύο; Μιλάμε για τεράστιο μπέρδεμα, για καθολική σύγχυση που οδηγεί με ακρίβεια σε πολυδιάσπαση του μετώπου. Λογικό. Δεν έχεις περάσει ώρες και ώρες κρατώντας ένα ποτήρι με άπερολ στο Σύνταγμα για να έρθει η Αχτσιόγλου να σου πάρει τη θέση.
Η διάλυση του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου βρίσκει τον Μητσοτάκη σαν ένα παιδί που βλέπει τη σαπουνόφουσκά του να σκάει. Ξέμεινε από βαρβάρους που ήταν μια κάποια λύση. Το παραμύθι σχόλασε γιατί πέθανε ο δράκος. Και τι κάνεις, αλήθεια, όταν μένεις στην αρένα χωρίς αντίπαλο; Κάνεις προεκλογική εκστρατεία. Εγκαινιάζεις γεφύρια, κόβεις κορδέλες και προσπαθείς να αφήσεις τα δύσκολα στην άκρη. Ας πούμε τον γάμο ομοφύλων. Διότι όταν δεν σε ενδιαφέρει τι θα πει ο ημιθανής πολιτικός σου αντίπαλος, η σκέψη σου πάει στον παπά της ενορίας. Μόνο που τότε δεν είσαι μεταρρυθμιστής, αλλά δεινός ισορροπιστής.
Ναι, είναι αλήθεια ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας θα αντιδράσει, αν και αδυνατώ να καταλάβω με ποιον τρόπο μπορεί να σε επηρεάσει αρνητικά η ευτυχία κάποιων άλλων ανθρώπων. Ναι, θα υπάρξουν βουλευτές και υπουργοί, όπως ο Βορίδης, που δεν θα ψηφίσουν τον σχετικό νόμο. Αυτοί θα καταχωρηθούν ιστορικά με τη γενιά των βουλευτών της ΝΔ που δεν είχαν ψηφίσει τον πολιτικό γάμο. Σε δέκα χρόνια θα το μετανιώσουν.
Ομως για να είσαι πειστικός, ως μεταρρυθμιστής, οφείλεις να συγκρουστείς με τους αναχρονισμούς ακόμα και για συμβολικούς λόγους.
Είναι το ΠαΣοΚ που προσπέρασε τον ΣΥΡΙΖΑ ή ο ΣΥΡΙΖΑ που πήγε πίσω από το ΠαΣοΚ; Ισχύουν και τα δύο, δεν θα διαφωνήσουμε πάνω σε αυτό. Εκείνο που πρέπει να συζητήσουμε είναι αν το ΠαΣοΚ μπορεί να τραβήξει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα. Ναι, έχει την ευκαιρία να αναδειχθεί στη θέση του δεύτερου πολιτικού πόλου. Και μετά; Πώς θα ανέβει από τον πρώτο όροφο στο ρετιρέ; Ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτό είναι δύσκολο ως αδύνατο στη δεδομένη συγκυρία.
Ωστόσο οι εξελίξεις γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξουν εκ νέου, με φρέσκα δεδομένα, τη συζήτηση για τη συγκρότηση ενός μεγάλου κεντροαριστερού σχηματισμού με μπόι που θα του επιτρέψει να κοιτάξει τη Νέα Δημοκρατία στα μάτια. Τι θα αποφασίσει ο Ανδρουλάκης; Αγνωστο, προς το παρόν. Αλλιώς, όμως, κάνεις αυτή την κουβέντα με τον Τσίπρα και αλλιώς με τον Χαρίτση (καλώς όρισε ως νέος παίκτης) και μάλιστα όταν έχεις τον πρώτο λόγο.
Στις προεδρικές εκλογές της Αργεντινής νίκησε ένα καρτούν με αλυσοπρίονο που δηλώνει και δάσκαλος του ταντρικού σεξ. Στην Ολλανδία ένας ακροδεξιός που διαδήλωνε προκειμένου η Ελλάδα να επιστρέψει στη δραχμή. Η Αργεντινή είναι πολύ μακριά για να έχουμε καθαρή εικόνα, ωστόσο η απελπισία που εκπέμπει το εκλογικό αποτέλεσμα φτάνει καθαρή ως εδώ. Τι είναι, άλλωστε, η Αργεντινή; Ενας ασθενής στο τελικό στάδιο της νόσου που δοκιμάζει το γιατροσόφι, γνωρίζοντας ότι μπορεί να τον σκοτώσει. Ε, και; Ούτως ή άλλως θα πεθάνει.
Στην Ολλανδία τα πράγματα είναι αλλιώς. Και όσο η Ευρώπη αρνείται να κοιτάξει στην ουσία του Μεταναστευτικού, όσο καθυστερεί να παραδεχθεί ότι οι κοινωνίες της δυσφορούν και φοβούνται, τόσο οι πονηροί, οι αδίστακτοι του λαϊκισμού θα βρίσκονται πιο κοντά στο συλλογικό θυμικό. Και στο βάθος είναι η Λεπέν και λίγο πιο πέρα ο Τραμπ, ως πατερούλης. Το 2024 ο κόσμος ενδέχεται να είναι εντελώς διαφορετικός. Ευτυχώς, όσο και αν μοιραζόμαστε τον ίδιο κόσμο, μπορούμε πάντα να ζούμε σε έναν δικό μας. Στολίσατε;
