Είμαι μύωπας από τα 13 μου. Οταν ήμουν έφηβος, για λόγους ματαιοδοξίας δεν φορούσα τα γυαλιά μου, με αποτέλεσμα κωμικοτραγικά συμβάντα, ειδικά με συμμαθήτριες. Μεγαλώνοντας, η μυωπία μου αυξήθηκε και άρχισα να έχω προβλήματα στον αμφιβληστροειδή. Η όρασή μου ποτέ δεν ήταν καλή. Πριν από μία βδομάδα έκανα εγχείρηση αποκοπής μιας μεμβράνης που κάλυπτε την ωχρά κηλίδα και ταυτόχρονα καταρράκτη στο ίδιο μάτι. Είμαι ακόμη στην ανάρρωση.
Θα μου πείτε τι το περίεργο σε όλα αυτά; Απολύτως τίποτα. Εκείνο όμως που με έχει βάλει σε σκέψεις όλες αυτές τις μέρες είναι αυτή η θαυμαστή ιδιότητα της όρασης, ένα καταπληκτικό δώρο της φύσης που μόνο όταν κινδυνεύσει μπορείς να φανταστείς πώς θα ήταν χωρίς.
Το μάτι είναι ένας μεσολαβητής. Μετέχει, δεξιώνεται τον θρίαμβο της αποκάλυψης του κόσμου. Είναι, εξάλλου, μείζων τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούμε με τον εαυτό μας και με τους άλλους.
Η ιδιαίτερη δομή και λειτουργία του οφθαλμού έχει ως αποτέλεσμα το να είναι θεμελιώδης σύνδεσμος ανάμεσα στο είναι και στον κόσμο της εμπειρίας. Ο τρόπος με τον οποίον αλληλεπιδρούμε με τον εαυτό μας είναι βαθιά συνδεδεμένος με την οπτική μας εμπειρία. Η όραση ως εργαλείο πλοήγησης στον κόσμο είναι υποκειμενική γιατί γνωρίζουμε πως κάθε άτομο βιώνει και ερμηνεύει τα γύρω του μέσα από το δικό του μοναδικό πρίσμα.
Ζούμε σε μία εποχή όπου τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης μας κατακλύζουν με συνεχή και διαρκή οπτικά ερεθίσματα. Η αποσύνδεση από τον κανονικό ρυθμό του βλέμματος μπορεί και να οδηγήσει σε μία πτώση της οπτικής ικανότητας όχι μόνο σε βιολογικό αλλά και σε ψυχολογικό επίπεδο. Η αποσύνδεση της αντίληψης από την ουσιαστική γνώση, διαστρεβλώνει τη διαδικασία της πραγματικής κατανόησης του κόσμου. Πάντοτε ισχύει το: «άλλο σημαίνει κοιτάζω και άλλο βλέπω».
«Μ’ αρέσουν τα μάτια σου, είναι γεμάτα λέξεις» λέει η Αν Σέξτον. Η ψυχή έχει έναν μεταφραστή. Μπορεί να είναι υποσυνείδητος αλλά είναι συνήθως πιστός. Τα μάτια μας έχουν αποτυπώσει όλη μας τη ζωή. Από το πρώτο βλέμμα του βρέφους, ως το τελευταίο. Είναι η μόνιμή μας κάμερα στο πιο στρατηγικό σημείο.
Οταν γεννήθηκε ο γιος μου, δευτερόλεπτα αφού ήρθε στον κόσμο, του είπα: «Ανοιξε τα μάτια σου, αγόρι μου». Το έκανε. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Τα μάτια του τώρα μου θυμίζουν πως παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι το ίδιο πράγμα.
