Αναπάντητα

Ο Βασίλης Χατζηχαραλάμπους, 59 ετών, πατέρας του Παναγιώτη, 29 ετών, που χάθηκε στο τρένο, ήταν καπετάνιος. «Φίλε Θοδωρή, αυτό είναι το πιο δύσκολο μπάρκο της ζωής μου. Δεν πνίγηκα τόσα χρόνια στη θάλασσα και πνίγηκα στη στεριά» είναι τα πρώτα του λόγια μόλις του τηλεφώνησα για να τον συλλυπηθώ για τον γιο που έχασε. Ο Βασίλης ήταν συμμαθητής μου στο «Μικτόν Γυμνάσιον Καισαριανής» από την πρώτη τάξη έως την τελευταία. Εξι χρόνια παίξαμε μαζί ποδόσφαιρο στο σκοπευτήριο και ποδοσφαιράκι απέναντι από το σχολείο στα σφαιριστήρια. Η ζωή μας κύλησε σαν τις μπάλες γοργά και σε άλλες κατευθύνσεις. Μάθαινα νέα του από έναν άλλον συμμαθητή μας, κοντινό φίλο από τότε που ήμασταν 12 ετών. Μάθαινα πως οι γιοι τους παρουσιάστηκαν μαζί στο Ναυτικό για τη στρατιωτική τους θητεία. Πως ο γιος του σπούδασε και έψαχνε για δουλειά, ώσπου βρήκε πέρα από το αντικείμενό του, στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Ο Βασίλης πήρε σύνταξη από τα καράβια και έμεινε στην αγαπημένη Καισαριανή να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής. Ηλθε και το εγγονάκι που είναι μόλις ενός έτους και φέρει το όνομά του.

Τη μοιραία νύχτα τηλεφωνούσε στον γιο του. Η κλήση έμεινε αναπάντητη. Εφυγε για τη Λάρισα. Περίμενε έξω από το νοσοκομείο για δύο ημέρες. Ανήμπορος! Εδωσε υλικό για τεστ DNA. Ταυτοποίηση. Προσπαθώ να σκεφτώ το βλέμμα του όταν περίμενε. Δεν ξέρω εάν καπνίζει. Εχουμε καιρό να ιδωθούμε. Τον είδα για λίγα δευτερόλεπτα σε ένα δελτίο της ΕΡΤ. Πάγωσα την εικόνα. Το βλέμμα χαμηλωμένο. Ο Βασίλης από παιδί ήταν σεμνός και η εικόνα του δείχνει πως δεν άλλαξε. Ο γιος του ήταν συνοδός. Εβλεπε τα εισιτήρια, έκανε ό,τι του έλεγε ο μηχανοδηγός και ήταν πλάι του τη στιγμή που έγινε η μοιραία σύγκρουση.