Η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία να διαφθείρει απόλυτα… Δεν το λέω εγώ. Το είπε πριν από πολλά-πολλά χρόνια ο λόρδος Ακτον, ένας άγγλος πολιτικός και ιστορικός που χάρη σε αυτή του τη ρήση κέρδισε τη δική του ξεχωριστή θέση στην ιστορία.

Ο λόρδος από τότε έχει επιβεβαιωθεί σε πλείστα όσα ιστορικά παραδείγματα. Μένει να δούμε εάν σε αυτή τη μακρά αλυσίδα θα προστεθεί ένα ακόμη. Αν, τελικά, συμπυκνώνει σε λίγες λέξεις μια αναπόδραστη πραγματικότητα.

Από την αρχή της νέας προεκλογικής περιόδου ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαμηνύει στα στελέχη του ότι δεν θα ανεχθεί φαινόμενα αλαζονείας. Ηδη όμως κάποια πρώτα δείγματα είναι ανησυχητικά. Η πρώτη δήλωση που χτύπησε ένα καμπανάκι ήταν εκείνη του Ακη Σκέρτσου ο οποίος είπε ευθαρσώς ότι για το χακάρισμα της Τράπεζας Θεμάτων φταίει η… απλή αναλογική.

Δηλαδή, ότι για να λειτουργήσει το κράτος αυτό, ο μόνος τρόπος είναι να έχουμε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση και κατά προτίμηση της Νέας Δημοκρατίας. Διαφορετικά είμαστε καταδικασμένοι στο χάος διότι απλώς το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να έχει συνέχεια. Αλλά τι κράτος είναι αυτό που παραλύει εάν όχι μόνο δεν έχει κυβέρνηση, αλλά και κυβέρνηση ενός κόμματος, κι αυτού συγκεκριμένου; Είναι κράτος-κόμμα;

Περίεργη ήταν και η δήλωση του Αδωνη Γεωργιάδη ο οποίος δήλωσε ότι ο στόχος της Νέας Δημοκρατίας για τη δεύτερη κάλπη είναι να εκλέξει 180 βουλευτές για να μπορέσει να αλλάξει το Σύνταγμα. Η δήλωση έγινε ακόμη πιο ανησυχητική μετά τις υποτιθέμενες διευκρινίσεις που δόθηκαν από τον ίδιο.

Διότι το ζήτημα δεν είναι αν ο στόχος των 180 είναι εφικτός ή όχι, ούτε αν για τη συνταγματική αναθεώρηση θα πρέπει να μεσολαβήσουν κι άλλες εκλογές. Το ζήτημα είναι αν ένα κόμμα μένει προσηλωμένο στις αρχές της δημοκρατίας και στη συνταγματική επιταγή των ευρύτερων συναινέσεων που απαιτεί οποιαδήποτε αλλαγή στον καταστατικό χάρτη της χώρας.

Ανησυχητική είναι και η θέση των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που σε κάθε ευκαιρία πληροφορούν τους έλληνες πολίτες ότι στην κάλπη της 25ης Ιουνίου αποφασίζουν μόνο για το ποιος θα είναι πρωθυπουργός της χώρας. Εδώ οφείλει να υπενθυμίσει κανείς πως οι εκλογές δεν γίνονται για ένα πρόσωπο αλλά για τη Βουλή όπου συγκροτούνται κοινοβουλευτικές δυνάμεις από τους εκλεγμένους εκπροσώπους του έθνους. Μονοπρόσωπες εκλογές δεν προβλέπονται. Ούτε μπορεί να απαξιώνονται ο αξιακός ρόλος της αντιπολίτευσης, η εκλογική διαδικασία και η βούληση μερίδας πολιτών.

Παρ’ όλα αυτά, ας είμαστε καλόπιστοι. Μπορεί αυτές να ήταν μόνο λίγες μεμονωμένες δηλώσεις και το μέτρο στο ύφος και το ήθος να τηρηθεί όπως αρμόζει στη δημοκρατία που μας αξίζει.