Πριν από λίγες Κυριακές σε σημείωμά μου εδώ διατύπωσα λίγες σκέψεις για την παρουσία της αντιπολίτευσης μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου. Εκανα λόγο για τον «αδέξιο ερασιτέχνη» που στέκει αμήχανα στις νέες συνθήκες. Θα περίμενε κανείς, αν και η κυβέρνηση περπατάει ικανοποιητικά στην πρώτη και γι’ αυτό εύκολη φάση της διακυβέρνησης, παρά τα παραπατήματά της στα νοσοκομεία, που δεν αλλάζουν την εικόνα, η αντιπολίτευση να αξιοποιήσει αμέσως τον χρόνο και να επιχειρήσει μια σοβαρή και σταθερή απόπειρα μιας νέας ματιάς και πορείας. Να αποτιμήσει αμέσως τη ριζικά νέα κατάσταση και να σταθεί απέναντι, με οδηγό τα νέα δεδομένα και ό,τι αυτά απαιτούν ή κυοφορούν.
Αντίθετα. Η αντιπολίτευση, με τους δύο κύριους πόλους της, κινείται σε άγονους τόπους. Οσο δύσκολο και αν είναι να απαρνηθεί κανείς τον οικείο παλαιό εαυτό του, μια στοιχειώδης πολιτική κρίση και διάκριση θα τον οδηγούσε σε μια πολιτική αυτοκριτική και σε μια δημιουργική ως εκ τούτου αναζήτηση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
