Υπάρχουν μερικές στιγμές στη ζωή των ανθρώπων, την προσωπική ή τη δημόσια, που η κρισιμότητά τους είναι τέτοια ώστε η «αφωνία» να καθίσταται έγκλημα καθοσιώσεως. Εν προκειμένω η σκέψη μου πηγαίνει στο ΠαΣοΚ – στο ΠαΣοΚ για το οποίο πριν από έναν χρόνο και κάτι πάνω από 206.000 άνθρωποι στήθηκαν για ώρες στις ουρές σε ολόκληρη τη χώρα όχι μόνο για να ψηφίσουν τον νέο αρχηγό του αλλά πάνω απ’ όλα για να στείλουν ένα μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις ότι υπάρχει ένας ολόκληρος χώρος εκεί με εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που έχουν μια τεράστια ανάγκη να εκφραστούν πολιτικά αλλά δεν έχουν το «όχημα».
Το 67,6% αυτών των ανθρώπων έδωσε εντολή σε έναν νέο άνθρωπο που δεν ήταν καν βουλευτής, τον Νίκο Ανδρουλάκη, περιμένοντας από εκείνον τεκτονικές αλλαγές, τολμηρές αποφάσεις και κυρίως ανανέωση. Εναν χρόνο μετά, πολύ φοβάμαι ότι οι προσδοκίες πολλών εξ αυτών διαψεύστηκαν. Στη μείζονα υπόθεση των υποκλοπών, την αρχική τολμηρή αποκάλυψη της υπόθεσης από τον αρχηγό του ΠαΣοΚ διαδέχθηκε μια στάση σε πολλές περιπτώσεις μάλλον άτολμη που άφησε όλον τον χώρο στον ΣΥΡΙΖΑ να κυριαρχήσει στο μέτωπο απέναντι στις κυβερνητικές πρακτικές και μεθοδεύσεις.
Πίσω από την πρόφαση της πολιτικής υπευθυνότητας κρύφτηκε η αδυναμία ή ακόμη και η απροθυμία να ελεγχθεί η κυβέρνηση με έναν καθαρό και ισχυρό τρόπο. Το αποκορύφωμα ήταν η πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος της κυβέρνησης με τον Αλέξη Τσίπρα να ζητεί να μη μείνει ούτε μια μέρα ακόμη στη θέση του ο Κυριάκος Μητσοτάκης καθώς όπως είπε είναι επικίνδυνος για τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη, με τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ να είναι απών. Ούτε μια προσωπική δήλωση του Νίκου Ανδρουλάκη, ούτε μια προσωπική τοποθέτηση του αρχηγού του ΠαΣοΚ ο οποίος έτσι κι αλλιώς αντιμετωπίζει το πρόβλημα της απουσίας του από την Εθνική Αντιπροσωπεία.
Ούτε μια επίσημη ανακοίνωση του κόμματος που να το καλύπτει συνολικά το κόμμα, μόνο διάσπαρτες τοποθετήσεις στελεχών μέσα από τις οποίες προσπαθούσαν οι πολίτες να καταλάβουν πού στέκεται σε όλο αυτό το ΠαΣοΚ. Αυτή η αφωνία από την πλευρά της ηγεσίας του ΠαΣοΚ από κάποιους αποδίδεται στην ατολμία, άλλοι την αποδίδουν στον υπερσυγκεντρωτισμό που μπλοκάρει τις διαδικασίες. Ή μήπως είναι η πολιτική σκοπιμότητα που βουβαίνει;
Ο χώρος του ΠαΣοΚ πάντως εκπροσωπήθηκε από τον σαρωτικό λόγο του Ευάγγελου Βενιζέλου που πόνεσε την κυβέρνηση και με τη βαρύτητα των νομικών και πολιτικών του επιχειρημάτων, αλλά και γιατί τον Βενιζέλο σίγουρα δεν τον λες «Συριζαίο»…
