Ολοι γνωρίζουμε ότι σήμερα έχουμε εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αυτό όμως που δεν γνωρίζουμε ίσως είναι ότι οι εκλογές αυτές ξεκίνησαν ήδη από την περασμένη Πέμπτη 6 Ιουνίου σε ορισμένες χώρες, όπως η Ολλανδία.
Και αυτό έχει μια ιδιαίτερη σημασία διότι ακριβώς την ίδια μέρα συμπληρώθηκαν τα 80 χρόνια από την ιστορική απόβαση στη Νορμανδία, που σήμανε την αρχή του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο ευρωπαϊκό έδαφος.
Μιας Ευρώπης που λίγα χρόνια αργότερα κατάφερε να προχωρήσει στη σταδιακή της ενοποίηση, ακριβώς για να αποφύγει τα δεινά μιας νέας πολεμικής αναμέτρησης, την οποία όμως αντιμετωπίζει την περίοδο αυτή με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Γεγονός που δίνει και μια ιδιαίτερη χροιά στη σημερινή ψηφοφορία και θα έπρεπε να είχε ήδη οδηγήσει στη λήψη των αναγκαίων αποφάσεων για την αποτελεσματική θωράκιση της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.
Αντί γι’ αυτό όμως παρακολουθήσαμε ουσιαστικά έναν ατελείωτο καβγά στα ηγετικά κλιμάκια της Ενωσης για την εξασφάλιση των διαφόρων προεδρικών αξιωμάτων, που δείχνει ξεκάθαρα ότι ενώ παραμένουν και μάλιστα οξύνονται τα γνωστά προβλήματα ασφαλείας και εκδηλώνονται παράλληλα γενικότερες διεθνείς ανακατατάξεις, η καρδιά της Ευρώπης είναι βαθιά διχασμένη, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την περαιτέρω πορεία της.
Παράλληλα όμως και στις επιμέρους χώρες τα ευρωπαϊκά ζητήματα δεν συζητήθηκαν παρά ελάχιστα και το βάρος δόθηκε στα εσωτερικά προβλήματα που προκύπτουν κυρίως από την άνοδο της Ακροδεξιάς και το κρίσιμο ζήτημα του Μεταναστευτικού, που συμβάλλει αποφασιστικά στην άνοδο αυτή. Και στη θεωρία για την ενίσχυση όχι της γενικότερης ευρωπαϊκής ασφάλειας, αλλά της ασφάλειας των επιμέρους κρατών.
Για να μη μιλήσουμε για την Ελλάδα, όπου η συζήτηση κυρίως εξαντλήθηκε στο πόθεν έσχες του Κασσελάκη και στα αστακοκάραβά του. Μια γενικότερα απίστευτη κατάντια, που αποδεικνύει ταυτόχρονα την επίσης γενικότερη ανυπαρξία υπεύθυνων πολιτικών ηγετών που θα μπορούσαν να κατευθύνουν τα πράγματα προς μια άλλη πορεία.
Ενώ για μια ακόμη φορά γίνεται αντιληπτό το πόσο επηρέασε αρνητικά η απόρριψη στο παρελθόν του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, που θα είχε οδηγήσει στην αποφυγή όλων αυτών των δυσάρεστων καταστάσεων, με την καθιέρωση ενός συγκεκριμένου πλαισίου ενεργειών και υποχρεώσεων.
Και γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα να σταθούμε στο κύριο μήνυμα της 80ής επετείου της απόβασης στη Νορμανδία. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη διαπίστωση ότι όταν υπάρχουν ικανοί ηγέτες που μπορούν να συμφωνήσουν στη λήψη καίριων κοινών αποφάσεων, τότε η επιτυχία ακολουθεί. Ετσι συνέβη με έναν Ρούζβελτ, και έναν Τσόρτσιλ τον Ιούνιο του 1944.
Ενώ όλοι γνωρίζουμε ποια ήταν η τύχη άλλων (μονομερών όμως) αμερικανικών επεμβάσεων (Κούβα, Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν, κ.λπ.) από άλλου διαμετρήματος αμερικανούς προέδρους. Για να μη μιλήσουμε για το ενδεχόμενο επιστροφής στην προεδρία ενός ανθρώπου που έχει καταδικασθεί για 34 παράνομες πράξεις και αντιμετωπίζει ακόμη 4 εκκρεμείς δίκες.
Αλλά φυσικά το πρόβλημα δεν είναι το άτομο, αλλά ότι οι δικαστικές αυτές αποφάσεις αντί να το οδηγήσουν στην απομόνωση, του έχουν εξασφαλίσει πρόσθετη χρηματοδότηση από μεγάλους χορηγούς και του έχουν δώσει την ευκαιρία να κατηγορεί καθημερινά με τον πιο χυδαίο τρόπο τον πολιτικό του αντίπαλο. Και με τη στάση του αυτή να προηγείται μάλιστα στις δημοσκοπήσεις.
Αν αυτό δεν σημαίνει ότι η αμερικανική δημοκρατία νοσεί βαθύτατα, τότε τα λόγια έχουν χάσει το νόημά τους. Και αυτό μας αφορά όλους, διότι πρόκειται (για πόσο όμως ακόμη καιρό;) για την ισχυρότερη χώρα της φιλελεύθερης Δύσης.
