Εχουμε μάθει να αρκούμαστε στα λίγα. Το παράδοξο είναι πως ενώ τα όνειρά μας παραμένουν μαξιμαλιστικά, σε προσωπικό επίπεδο, σε ό,τι έχει να κάνει με κάποιο συλλογικό όραμα δεχόμαστε την επιδοματική πολιτική ως μοναδική ρεαλιστική λύση. Είναι θεσμοθετημένο πια οι όποιες ελαφρύνσεις εξαγγέλλονται να αφορούν παρεμβάσεις επιδοματικού χαρακτήρα. Κάτι πρόσκαιρα ψίχουλα που πέφτουν από το μεγάλο τραπέζι και μαζευόμαστε όλοι από κάτω με ανοιχτά στόματα. Οι σύγχρονες οικονομίες έχουν αναγάγει τη φιλανθρωπία σε πολιτική. Υπάρχουν κάποιες «άγιες» δομές που δεν τις πειράζεις γιατί απλά έχουν καταφέρει να μην αγγίζονται.
Το κοινωνικό αγαθό της ενέργειας είναι μια φοβερή μπίζνα για λίγους. Για τους υπόλοιπους είναι τα επιδόματα και οι δράκοι, όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία που φταίει για όλα. Θα τους δούμε κι όταν θα τελειώσει. Και κάποιοι δεν έχουν σταματήσει να ονειρεύονται την μπίζνα του νερού.
Μαθημένοι πια στο «εφικτό», πεπεισμένοι για μοναδικές λύσεις, χαρισμένοι στο λίγο. Και όπως έλεγαν σε ένα τραγούδι τους ο Χάρης με τον Πάνο, «και μια ζωή δυο πόντους έξω απ’ τη ζωή». Προτιμάμε τα επιδόματα ακριβώς όπως έχουμε αρκεστεί στα μερεμέτια αντί για την πλήρη ανακαίνιση. Με τσιρότα πορευόμαστε σε πολλούς τομείς της ζωής μας, με πειθαναγκασμούς ευτυχίας, που τους διακόπτουν κάτι σπαραγμοί εναλλασσόμενοι με λυρικά ξεσπάσματα. Επιδόματα αγάπης και τρυφερότητας για να βγει άλλη μια μέρα, να κυλήσει λίγο η μπάλα, να πάμε τον αγώνα στον πόντο.
Και επειδή αρκετοί ζούμε σε έναν άλλον κόσμο και ειρωνευόμαστε – ενίοτε τρελαινόμαστε με την πόζα σοβαρότητας και μεσσιανισμού που εξαγγέλλονται κάποια μέτρα στήριξης -, υπάρχει κόσμος που πραγματικά αισθάνεται ανακούφιση από μία αύξηση 35 ευρώ μηνιαίως στο εισόδημά του. Και αυτό δεν αντέχει καμία αφ’ υψηλού ειρωνεία. Το σέβεσαι και σκύβεις και το κεφάλι. Ανθρωποι για τους οποίους αυτά τα 35 ευρώ είναι πολύ σημαντικότερα από φράσεις λογοτεχνικού οίστρου και την «αναίδεια» της φιλοσοφικής θεώρησης.
Ανθρωποι που με δυο γλυκές κουβέντες βγάζουν μήνα. Και τις περιμένουν από εμάς, αλλά δεν τις λέμε, δεν τις δίνουμε γιατί έχουμε άλλα στο κεφάλι μας. Ανθρωποι δίπλα μας που από το τίποτα προτιμούν και έχουν μάθει να ζουν με τα επιδόματά μας.
Αλλά κι εμείς με τη σειρά μας ζούμε με κάποια επιδόματα επίπλαστης επιτυχίας εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν μεγάλα, ζουμερά κομμάτια ζωής και ολόκληροι άνθρωποι δίπλα μας.
Η επιδοματική πολιτική και η επιδοματική ζωή γενικότερα θυμίζουν εκείνο το κόμμα ενενήντα εννιά στις τιμές. Για κάποιον λόγο υπάρχει ακόμα, κάποιες έρευνες θα έχουν γίνει. Διαβάζουμε ενενήντα εννιά κόμμα ενενήντα εννιά και το μυαλό μας αρνείται να παραδεχθεί ότι κοστίζει εκατό ευρώ. Εκατό ολοστρόγγυλα. Ενα λεπτό του ευρώ έξω απ’ τη ζωή.
Ενα μικρό, κάτι ελάχιστο αν προστεθεί ίσως αλλάξει κάπως την τροχιά μας. Λίγο αίμα, λίγο όραμα, λίγο όνειρο, λίγο νερό, λίγο οτιδήποτε δεν είναι προσομοίωση αλλά καθαρή ζωή χωρίς να «κλέβεις».
