Η πρόσληψη του μηνύματος μιας εικόνας, ή μιας λέξης, είναι, νομίζω, εξ ορισμού συναισθησιακή. Ο θεατής που κοιτάζει, φαντασιακά ακούει, οσφραίνεται, αγγίζει. Και ο αναγνώστης, ή ακροατής, ενώ τη διαβάζει ή την ακούει, φαντασιακά κι αυτός… κοιτάζει.
Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης – για αυτόν τον φιλόσοφο σήμερα ο λόγος – με μια θαυμάσια ζωγραφική απολογία σε μια τέτοια συναισθησιακή πρόσληψη μας προσκάλεσε. Τιμώντας το αδιαίρετο του ανθρώπου. Ως α-τόμου. Ως μη τεμνόμενου πολυαισθησιακού όντος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
