Το πλήθος των κειμένων που δημοσιεύτηκαν διεθνώς για τον πρόσφατο θάνατο του Χάρολντ Μπλουμ (Οκτώβριος) αποτελεί μιαν ακόμη απόδειξη ότι η μετανεωτερική Θεωρία που τόσο ταλαιπώρησε τις κοινωνικές σπουδές – περισσότερο τις λογοτεχνικές – έχει αφήσει πίσω της λίγα κατάλοιπα. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ήταν η υποδοχή του θανάτου του στον τόπο μας. Εφημερίδες και περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά, αφιέρωσαν σελίδες για την προσωπικότητα και το έργο του. Ιδιαίτερα θα πρέπει να αναφερθεί το σχετικό αφιέρωμα της Athens Review of Books (Νοέμβριος). Αξιοσημείωτος είναι και ο ομόθυμος, στα καθ’ ημάς, μεταθανάτιος εγκωμιασμός του, αναλογικά μεγαλύτερος απ’ ό,τι εκείνος με αφορμή τον θάνατο του Ντεριντά (2004), όταν σκεφτόμαστε ότι η επίδραση της Αποδόμησης στις λογοτεχνικές σπουδές ήταν μέρος μόνο από το σύνολο της απήχησής της σε αρκετά πεδία των επιστημών του ανθρώπου, και ότι η νεκρολογική αξιολόγηση του έργου του Ντεριντά δεν ήταν απαλλαγμένη από επικρίσεις.
Ο Μπλουμ έγινε εδώ γνωστός στο ειδικότερο αναγνωστικό κοινό της λογοτεχνίας με τη δημοσίευση της μετάφρασης (1989) του βιβλίου του Το άγχος της επίδρασης (The Anxiety of Influence, 1973· στην ελληνική έκδοση: Η αγωνία της επίδρασης), το οποίο πραγματεύεται, με ψυχαναλυτικούς όρους, το θέμα της επίδρασης μεταξύ ισχυρών ποιητών (ενός προγενέστερου επί ενός νεότερου) ως πηγής – σε σημαντικό βαθμό – της ίδιας της λογοτεχνίας. Η ιστορία της ελληνικής πρόσληψης αυτού του βιβλίου δεν αρχίζει, βέβαια, με τη δημοσίευση της μετάφρασής του. Η φράση «άγχος της επίδρασης» εμφανίζεται σε κείμενα νεοελληνιστών της Ελλάδας και του εξωτερικού ήδη από το τέλος της δεκαετίας του 1970, ως επί το πλείστον παρανοημένη, με τέτοια συχνότητα ώστε ο Γ. Π. Σαββίδης, το 1985, να δηλώνει ότι αποφεύγει σε μια μελέτη του να τη χρησιμοποιήσει, ως «έκφραση του συρμού».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
