Διαβάζοντας κανείς τις αναλύσεις όσων αγωνίζονται φιλότιμα να ξεπλύνουν τη ρωσική εισβολή, δικαιολογώντας την γεωπολιτικά και ιστορικά, αναρωτιέται για πολλά πράγματα, αλλά ένα από αυτά είναι και το εξής: Ποια είναι, στην πραγματικότητα, η εικόνα που έχουν αυτοί οι σύγχρονοι Μετερνίχοι για τη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη γενικά; Είναι ανατριχιαστικό αλλά συχνά, διαβάζοντας τα κείμενά τους, δεν μπορεί κανείς παρά να διακρίνει όχι μόνο αυτό το απεχθές μείγμα κακοχωνεμένου Σάμιουελ Χάντινγκτον, με έναν αχταρμά πολιτιστικού σχετικισμού και διαστρεβλωμένης «μετα-αποικιοκρατικής» ανάλυσης, αλλά και μια ισχυρή επίγευση υπόρρητου ρατσισμού. Υπάρχουν λαοί που δεν αξίζουν την ελευθερία τους; Πολιτιστικά και θεσμικά «υπάνθρωποι»; Ολα αυτά μας θυμίζουν κάτι που λόγω των ημερών δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Πολλοί στην Ευρώπη το 1821 θεωρούσαν – και είχαν δίκιο – πως η Ελληνική Επανάσταση θα ανέτρεπε την ισορροπία στην Ευρώπη, θα άνοιγε ζητήματα που καλύτερο θα ήταν να παραμείνουν κλειστά, θα υπονόμευε μια αυτοκρατορία-παρία μεν αλλά απαραίτητη για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Ορισμένοι χρησιμοποιούσαν και διάφορα ψευδο-ιστορικά επιχειρήματα που μας θυμίζουν τις ανοησίες που διαβάζουμε σήμερα: «Οι πληθυσμοί στα Βαλκάνια έχουν αναμειχθεί τόσο που οι εθνικές ιδέες περί αυτοπροσδιορισμού είναι φενάκη». Μέσα σ’ όλα αυτά, υπήρχε άλλο ένα ζήτημα. Το έθεσε με διαύγεια, στα τέλη του 1827, ο Εντουαρντ Μπλακιέρ, ένας γνήσιος φιλέλληνας: «Είναι οι Ελληνες άξιοι για ορθολογική ελευθερία;».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
