Ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν μια σπάνια προσωπικότητα, με πολλά πνευματικά χαρίσματα και ταλέντα. Από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής δημοσιογραφίας και ταυτόχρονα λάτρης των τεχνών και κυρίως της μουσικής.
Καταγόταν από μία μεγάλη οικογένεια, της οποίας υπήρξε άξιος συνεχιστής καθώς χρειάστηκε από πολύ μικρή ηλικία να πάρει στις πλάτες του το συγκρότημα, το οποίο μεγάλωσε και το κατέστησε ναυαρχίδα στον χώρο του Τύπου.
Βαθιά μορφωμένος, και αν κάτι τον χαρακτήριζε ήταν τα ατελείωτα ενδιαφέροντά του και η απίστευτη μνήμη του. Μπορούσες να συζητήσεις πολλά θέματα μαζί του καθώς ήταν πολύ καλά ενημερωμένος για όλα.
Λιτός στους τρόπους και τη ζωή του, αρνητής οποιασδήποτε μορφής επίδειξης, την οποία πραγματικά απεχθανόταν. Κατοικούσε σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Κολωνάκι και αντιπαθούσε κάθε μορφής επιδειξιομανία και κοσμικότητα.
Ήταν ένας ισχυρός άνδρας που διατηρούσε την απλότητα και την αυθεντικότητα στον τρόπο ζωής του. Είχε το χάρισμα να σε ελκύει να συζητήσεις μαζί του οποιοδήποτε θέμα απασχολούσε την ελληνική κοινωνία αλλά και την παγκόσμια κοινότητα.
Πολιτικά, πάντοτε τοποθετημένος ανοιχτά και καθαρά, με ένα όμως χαρακτηριστικό, ότι ασχέτως της πολιτικής του τοποθέτησης θεωρούσε τους φίλους του εξαιρετικά σημαντικούς.
Πολιτικός αντίπαλος του πατέρα μου, συμμαθητής και φίλος της μητέρας μου. Ουδέποτε επέτρεψε να γραφτεί το παραμικρό εναντίον της μητέρας μου, αντίθετα τα έντυπά του χτυπούσαν αλύπητα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Εμένα με είχε τιμήσει με τη φιλία του από πολύ μικρή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία συζήτηση την οποία είχαμε για την παντελή έλλειψη καλαισθησίας στις οικοδομές της ελληνικής περιφέρειας.
Μιλάμε τώρα για μια συζήτηση που κάναμε πριν 30 χρόνια. Προσπαθούσαμε να σκεφτούμε ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο υπήρχαν τόσες άσχημες κατασκευές και τι θα μπορούσε να γίνει για να αλλάξει αυτό. Καταλήξαμε ότι ο λόγος για τον οποίο εξείχαν, για παράδειγμα, τα σίδερα πάνω από τις ταράτσες και υπήρχαν διάφορες κακογουστιές ήταν οικονομικός.
Με πρωτοβουλία του Χρήστου Λαμπράκη δημοσιεύθηκαν τότε στο περιοδικό «Ταχυδρόμος», φαντάζομαι ότι ελάχιστοι άνθρωποι θα το θυμούνται, 3-4 σχέδια και μακέτες σπιτιών 90 και 100 τετραγωνικών, τα οποία είχαν τις υπογραφές μηχανικών και αρχιτεκτόνων.
Χρησιμοποιώντας αυτά τα σχέδια οι πολίτες δεν θα χρειαζόταν να υποβάλουν νέα δικά τους για να πάρουν την άδεια οικοδομής. Ο στόχος ήταν να φτιάχνονται κτίρια με αισθητική και να περιοριστούν όσο γινόταν οι κακόγουστες οικοδομές.
Μπορώ να μιλάω πολλές ώρες για τα ενδιαφέροντα και τις ικανότητες του Λαμπράκη, για τη μουσική, για τον αγώνα του για το μνημειώδες έργο του Μεγάρου Μουσικής, για τον αγώνα του και την αγάπη του για την τέχνη, για τις ατελείωτες συζητήσεις για το Μουσείο Μπενάκη, με τον Αγγελο Δεληβορριά.
Στον εκδοτικό τομέα, όπου άφησε έντονο το αποτύπωμά του για περισσότερα από 50 χρόνια, έχει κατηγορηθεί, σε αρκετές περιπτώσεις όχι άδικα, για τις παρεμβάσεις του και τον ρόλο που έπαιξε σε κρίσιμα θέματα.
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν ο τελευταίος πραγματικός εκδότης στην Ελλάδα. Ήταν εκδότης, ο οποίος ήξερε ποιοι είναι οι συνεργάτες του, τους οποίους επέλεγε με πολύ αυστηρά κριτήρια, ήξερε ποιους μπορεί να εμπιστευτεί, ήξερε τι γράφουν οι εφημερίδες του και δεν υπήρχε περίπτωση να τον πάρεις τηλέφωνο και να σου δηλώσει το γνωστό «Τι να σου πω; Δεν ξέρω τι γράφουν».
Η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη είναι βουλευτής της ΝΔ, πρώην υπουργός.
