Στο ξεκίνημα του πρώτου lockdown, ακριβώς έναν χρόνο πριν, έγραψα σε αυτή τη στήλη πως η ζωή δεν έχει πατήσει pause. Δεν θα σταματήσει λόγω μιας στραβής που έκατσε στον καιρό μας. Οφείλει να συνεχίσει, με άλλους όρους, για κάποιο μικρό διάστημα, και σίγουρα όχι με χειρότερους όρους από εκείνους με τους οποίους αναγκάστηκαν να ζήσουν κάποιες προηγούμενες γενιές.
Αυτή ήταν μάλλον μια αυτόματη αντίδραση. Ηταν η αισιοδοξία του ξεκούραστου. Εκείνου που υπερτιμά τις δυνάμεις του γιατί απέχει πολύ ακόμη από εκείνη την στιγμή που θα παλεύει την κάθε αναπνοή του για να βγάλει την κούρσα. Εκείνη τη στιγμή τα μεγάλα λόγια είναι εύκολα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
