Τρεις (ύπουλες) απειλές για το πολιτικό μας σύστημα

Αφορμή για αυτό το κείμενο, τα τριάντα χρόνια από τον σχηματισμό της «οικουμενικής» υπό τον καθηγητή Ζολώτα, στα τέλη Νοεμβρίου του 1989. Στις αρχές του ίδιου μήνα είχαν γίνει οι δεύτερες εκλογές εκείνου του χρόνου, στις οποίες η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Μητσοτάκη είχε συγκεντρώσει το θηριώδες ποσοστό 46,19%, χωρίς ωστόσο οι έδρες που είχε κερδίσει (148) να της επιτρέπουν να σχηματίσει κυβέρνηση. Πώς ήταν αυτό δυνατόν; Μα, χάρις στον εκτρωματικό εκλογικό νόμο που είχε ψηφίσει το ΠαΣοΚ των Κουτσογιωργαίων και των Τσοχατζοπουλαίων υπό την υψηλή καθοδήγηση, βέβαια, του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτός, λοιπόν, ο νόμος ήταν ο μόνος παγκοσμίως, απ’ όσο γνωρίζω, που ευνοούσε σκανδαλωδώς το… δεύτερο κόμμα εις βάρος του πρώτου. Με άλλα λόγια, ευνοούσε το ΠαΣοΚ, που ήξερε ότι θα έρθει δεύτερο, εις βάρος της Νέας Δημοκρατίας. Στις εκλογές του Ιουνίου 1989 ήδη η Νέα Δημοκρατία είχε συγκεντρώσει 44,28% (έναντι 39,13% του ΠαΣοΚ), αλλά το μόνο που είχε καταφέρει, ελέω εκλογικού νόμου, ήταν να σχηματιστεί η κυβέρνηση Τζαννετάκη, με τη σύμπραξη της κομμουνιστικής και κομμουνιστογενούς αριστεράς, η οποία για μια ακόμα φορά στη μακρόχρονη ιστορία της έδειχνε να μην ξέρει πού πατάει και πού πηγαίνει, προσδοκώντας απλώς να ξαναπάρει πίσω την «πελατεία» που θεωρούσε πως της είχε «αποσπάσει» το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.

Η κυβέρνηση Ζολώτα θα ολοκληρώσει τον βίο της τον Απρίλιο του 1990. Σε αυτό το διάστημα των σχεδόν πέντε μηνών, η χώρα ήταν ουσιαστικά ακυβέρνητη, αφού καθένας από τους τρεις κυβερνητικούς εταίρους κοίταζε απλώς πώς να αποφύγει δυσάρεστες αποφάσεις, ώστε να πλασαριστεί καλύτερα ενόψει των αναπόφευκτα επερχόμενων (τρίτων σε διάστημα ενός χρόνου) εκλογών. «Αλλοι πάλι λέγουν» ότι το μόνο ζήτημα το οποίο φρόντισε να ρυθμίσει η οικουμενική κυβέρνηση ήταν αυτό της προμήθειας των ψηφιακών συνδέσεων από τον ΟΤΕ, με την αυτοαπακαλούμενη αριστερά να δείχνει μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το ζήτημα, και ειδικότερα για συγκεκριμένο όμιλο επιχειρήσεων.