Τα γεγονότα της Σταυρούπολης και όσα ακολούθησαν στον δημόσιο χώρο εκπέμπουν τρεις προειδοποιήσεις για το μέλλον, εικονογραφούν κομματικά παιχνίδια του παρόντος και επαναφέρουν μια ιδεολογική σύγκρουση του παρελθόντος με όρους κακής θεατρικής παράστασης.
Είναι βεβαίως θλιβερή η εικόνα που είδαμε στο ΕΠΑΛ, ένα παιδί να χαιρετά ναζιστικά ανάμεσα σε στειλιάρια και κουκούλες, αλλά η πρώτη κρίσιμη προειδοποίηση για το μέλλον δεν είναι αυτή. Είναι το βάθος του χάσματος που έχει αρχίσει εδώ και καιρό να χωρίζει ευρέα στρώματα της νεολαίας από τον κοινωνικό κορμό. Το χάσμα μπορεί να οφείλεται, όπως στην περίπτωση της Σταυρούπολης, σε μια συνθήκη κοινωνικής και πολιτισμικής υστέρησης, εργασιακής και εκπαιδευτικής επισφάλειας, αβέβαιου μέλλοντος. Η κουλτούρα της βίας, η οπαδική αλληλεγγύη, ο νεανικός κοινοτισμός, ο χουλιγκανισμός και η «αντισυστημική» πολιτική στράτευση αθροίζονται και μπερδεύονται. Το χάσμα έχει όμως ανοίξει και για άλλες κατηγορίες νέων, με υψηλή μόρφωση, διεθνοποιημένο προφίλ, που δυσκολεύονται να βρουν τη θέση τους στην παραγωγή και στην αγορά εργασίας. Και εδώ, ο πειρασμός ενός ψευδεπίγραφου «αντισυστημισμού» αυξάνει. Η κατάσταση των νέων γενεών συνιστά πλέον την πιο ηχηρή προειδοποίηση για την ανάγκη ανασυγκρότησης της χώρας ώστε να μπορεί να τους δίνει εργασία, εισόδημα και αισιοδοξία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
