Τίποτα δεν μπορεί να κρύψει το μεγάλο κενό: το κενό νοήματος. Στον κόσμο μας, στον δυτικό κόσμο, η αναζήτησή του, ως πνευματική άσκηση, αλλά και ως πολιτική πράξη, υπήρξε μεταπολεμικά ένας τόπος έμπνευσης, πηγή και πολλαπλή αφετηρία.
Η ευμάρεια ήταν καρπός της. Ο πολλαπλασιασμός αυτής της ευμάρειας – ποτέ στο μέτωπο της υλικής ύπαρξης δεν συγκεντρώθηκε τόσος πλούτος – έχτισε προοδευτικά την αυταπάτη της εγγυημένης διάρκειας αυτής της συνθήκης. Εγινε πεποίθηση. Αυτό που σήμερα υπάρχει, για πάντα θα υπάρχει. Μια αόρατη ασφάλεια το συνοδεύει, η πλάνη της γραμμικής εξέλιξης πήρε τη θέση ιδεολογίας, που ως «πομπώδες συμπλήρωμα» έρχεται πάντα να δικαιώσει την εσφαλμένη πεποίθηση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
