Τίποτα δεν μπορεί να κρύψει το μεγάλο κενό: το κενό νοήματος. Στον κόσμο μας, στον δυτικό κόσμο, η αναζήτησή του, ως πνευματική άσκηση, αλλά και ως πολιτική πράξη, υπήρξε μεταπολεμικά ένας τόπος έμπνευσης, πηγή και πολλαπλή αφετηρία.
Η ευμάρεια ήταν καρπός της. Ο πολλαπλασιασμός αυτής της ευμάρειας – ποτέ στο μέτωπο της υλικής ύπαρξης δεν συγκεντρώθηκε τόσος πλούτος – έχτισε προοδευτικά την αυταπάτη της εγγυημένης διάρκειας αυτής της συνθήκης. Εγινε πεποίθηση. Αυτό που σήμερα υπάρχει, για πάντα θα υπάρχει. Μια αόρατη ασφάλεια το συνοδεύει, η πλάνη της γραμμικής εξέλιξης πήρε τη θέση ιδεολογίας, που ως «πομπώδες συμπλήρωμα» έρχεται πάντα να δικαιώσει την εσφαλμένη πεποίθηση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
